در این آیه شریفه پیروى از ظن را به اکثر کفار نسبت داده، با اینکه همه آنان کافرند، و دلیلى یقینى بر مرام خود ندارند. و این بدان جهت است که پیشوایان کفر نسبت به درستى مرام خود نه تنها ظنى ندارند، بلکه به نادرستى آن و به حقانیت دین حق یقین دارند، چیزى که هست بغى و دشمنىهایى که با هم دارند وادارشان کرد به اینکه به خاطر حق دست از باطل برنداشته هم چنان مردم را به سوى باطل دعوت کنند، هم چنان که خداى عز و جل در باره وضع آنان فرموده: «وَ مَا اخْتَلَفَ فِیهِ إِلَّا الَّذِینَ أُوتُوهُ مِنْ بَعْدِ ما جاءَتْهُمُ الْبَیِّناتُ بَغْیاً بَیْنَهُمْ» (بقره/213).
پس اقلیتى که همین پیشوایان ضلالت باشند پیرو ظن نیستند، و پیرو ظن همواره اکثریت مردمند، که به تقلید کورکورانه از پدران راه باطل آنها را دنبال کرده و مىکنند.
[ نظرات / امتیازها ]