وَ مِنْ شَرِّ حاسِدٍ إِذا حَسَدَ
و از شرّ هر حسود و حسادت ورزى، آن گاه که حسد ورزد، به پروردگار سپیده دم پناه مى برم.
و این دستور نیز بدان دلیل است که انسان حسادت ورز و گرفتار به این بلاى اخلاقى و بیمارى اجتماعى هر لحظه ممکن است براى تسکین ناراحتى درونى خود، به انسانى که مورد حسادت اوست زیانى وارد آورد، از این رو باید از شرّ او نیز به خدا پناه برد.
از دیدگاه پاره اى منظور از شرّ حسود، زیان رساندن چشم اوست، چرا که بسیار شده است که شورچشمى حسود به گونه اى در فرد مورد نظرش اثر نهاده، که او را دچار زیان و ضرر و یا بیمارى و عیب ساخته است.
در روایت آمده است که چشم زدن گاه واقعیت دارد، و برخى از چشم ها داراى این اثرند. العین حق.(370)
پاره اى آورده اند که: پیامبر، شترى به نام «عضباء» داشت که در همه مسابقات اسب دوانى و شتر دوانى پیش مى افتاد. روزى مردى صحرانشین آمد و به آن حضرت پیشنهاد مسابقه شتر دوانى داد.
مسابقه آغاز گردید و شترِ هماره برنده و پیشتاز پیامبر بر خلاف انتظار باخت. این موضوع بر یاران بسیار گران آمد، امّا آن حضرت فرمود: بر خداست که هیچ کس و هیچ چیزى را در دنیا اوج نبخشد و بالا نبرد، جز این که آن را پایین آورد.
و نیز آورده اند که فرمود: هر کس چیزى را دید و از آن خوشش آمد، بگوید: «اللّه! اللّه، ماشاءاللّه و لا قوة الا باللّه» در پناه خدا، از زیان و بدآمد روزگار در امان مى ماند.
و آورده اند که آن حضرت دو نور دیده اش حسن و حسین عزیز را به وسیله این دو سوره در پناه خدا سپرد
برخى از قرآن پروهان آورده اند که: خداى فزرانه همه شرارت ها و رویدادهاى ناگوار را در این سوره آورد، آن گاه آن را با هشدار از خصلت نکوهیده حسد به پایان برد، تا روشنگرى کند که این خصلت زشت و ظالمانه پست ترین و زیانبارترین بیمارى هاى اخلاقى است و باید از آن به خدا پناه برد.
[ نظرات / امتیازها ]