توضیح : و خداى سبحان رب مردم، و ملک آنان، و اله ایشان است، هم چنان که در کلام خویش این سه صفت خود را جمع کرده فرموده: «ذلِکُمُ اللَّهُ رَبُّکُمْ لَهُ الْمُلْکُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ فَأَنَّى تُصْرَفُونَ»(زمر/6) و در آیه زیر به علت ربوبیت و الوهیت خود اشاره نموده، مى‏فرماید: «رَبُّ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ فَاتَّخِذْهُ وَکِیلًا»(مزمل/9)، و در این آیه‏اى که از نظرت مى‏گذرد به علت مالکیت خود اشاره نموده مى‏فرماید: «لَهُ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ إِلَى اللَّهِ تُرْجَعُ الْأُمُورُ»(حدید/5)، پس اگر قرار است آدمى در هنگام هجوم خطرهایى که او را تهدید مى‏کند به ربى پناهنده شود، اللَّه‏ تعالى تنها رب آدمى است و به جز او ربى نیست، و نیز اگر قرار است آدمى در چنین مواقعى به پادشاهى نیرومند پناه ببرد، اللَّه سبحانه، پادشاه حقیقى عالم است، چون ملک از آن او است و حکم هم حکم او است (تغابن/1). و اگر قرار است بدین جهت به معبودى پناه ببرد، اللَّه تعالى معبودى واقعى است و به جز او اگر معبودى باشد قلابى و ادعایى است.

و بنا بر این جمله «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ»، دستورى است به رسول خدا(صل‍ی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم)، به اینکه به خدا پناه ببرد، از این جهت که خداى تعالى رب همه انسانها است و آن جناب هم یکى از ایشان است، و نیز خداى تعالى ملک و اله همه انسانها است و آن جناب هم یکى از ایشان است. [ بستن توضیحات ]