با توجه به روند آیات از 65 تا 70به نکته پر اهمیتی می توان رسید. ابتدا آنکه حیات بر روی زمین با آبی که از آسمان نازل می شود. بوجود آمده و زندگی همه جانداران به آن وابسطه است. که در این بین چهار پایان با مصرف رستنی های موجود در زمین از بین خون و سرگین برای آنان که می نوشند شیری گوارا پدید می آورد. بشر از این رستنی ها خرما وانگور را تبدیل به مایه ای که عقل را زایل کند دست می زند . در حالی که با مصرف آن می تواند روزی خود را مصرف نماید. از سویی زنبور با وحی که از جانب خداوند متعال به او می شود از همین رستنی ها استفاده می نماید. برای تولید مایعی که رنگارنگ بوده و شفا ی امراض در آن می باشد. در آیه بعد خطاب به انسان می فرماید. اگر در جوانی از بین نروی در سنین پیری توان اندیشیدن از تو گرفته خواهد شد. نتیجه آنکه فرصت کم است پس کی قرار است بیندیشی که تو بر تر از این موجودات باید عمل کنی نه آنکه عقل خود را که سلاح پیشرفت توست با تولید مسکر در همین فرصت کم دست به زایل شدن آن بزنی. [ نظرات / امتیازها ]

1 مقصود از «اَرذَل العُمر» همان بخشى از عمر انسان است که پست و نامطلوب است؛ یعنى دوران کهولت انسان که ناتوانى و فراموشى وجود او را فرامى گیرد و به حالات دوران طفولیت بازمى گردد و نمى تواند نیازهاى شخصى اش را برآورد برخى مفسران آن را سن 75، 90 و یا 95 سالگى دانسته اند، ولى سن کهولت در افراد مختلف، متفاوت است و اندازه ى خاصى ندارد
2 نشانه هاى خدا را در نعمت ها و دگرگونى هاى آنها جست وجو کنید که نعمت حیات و عمر را مى دهد و به هرکس هر اندازه بخواهد مى دهد و هرگاه صلاح بداند بازپس مى گیرد؛ چرا که او دانا و تواناست 3 عمر مفید انسان دوران آگاهى است که معمولاً در جوانى و میان سالى است، اما دوران کهن سالى بعضى افراد، همراه با فراموشى، و کم فایده ترین دوره ى عمرشان است [ نظرات / امتیازها ]