مراد از «الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ» کسانى‏اند که قبل از نزول قرآن، خدا و آیات او را مى‏شناختند، چه از یهود و چه از نصارى و چه از غیر ایشان، بنا بر این هیچ جهتى ندارد که ما آن را به طائفه معینى اختصاص دهیم.
مگر آنکه کسى بگوید: از سیاق استفاده مى‏شود که مقصود از آن، علماى اهل حقند که دینشان منسوخ نشده باشد و چنین کسانى منحصرا علماى مسیحیت خواهند بود چون قبل از نزول قرآن دین غیر منسوخ همان نصرانیت بود و منظور از علماى ایشان آنهایند که از دین خدا روى برنگردانده و آن را دستخوش تحریف نکردند. [ نظرات / امتیازها ]

مقصود از اینکه فرمود: «قبل از آن علم داده شدند» این است که براى فهم کلمه حق و قبول آن مستعد شدند چون مجهز به فهم حقیقت معناى حق گشته بودند، در نتیجه حق بودن قرآن کریم هم در دلهاى ایشان ایجاد خضوع بیشترى کرده است. [ نظرات / امتیازها ]

کلمه «اذقان» جمع «ذقن» به معناى چانه است که محل اجتماع دو طرف صورت است. [ نظرات / امتیازها ]

«خرور کردن ذقن» به معناى به خاک افتادن براى سجده است، و کلمه «سُجَّداً» نیز همین معنا را بیان مى‏کند. [ نظرات / امتیازها ]

اگر از میان جهات مختلف صورت، از پیشانى و گونه و چانه، تنها چانه را ذکر کرده براى این است که چانه از دیگر جهات صورت به زمین نزدیکتر است و در هنگام به خاک افتادن زودتر به زمین مى‏رسد.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

شخصى از امام صادق (علیه‌السلام) پرسید: کسى که در پیشانى ناراحتى و جراحتى دارد و نمى‏تواند با آن سجده کند چه باید بکند ...؟ حضرت فرمود: چانه خود را به زمین نهد، زیرا خداى تعالى فرموده: «یَخِرُّونَ لِلْأَذْقانِ سُجَّداً».

علامه طباطبایی: در این معنا روایات دیگرى نیز هست.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]