توضیح : 1- البته این را هم نباید از نظر دور داشت که بعضی از کسانی که قائل به فرزند دار بودن خداوند بودند، منظورشان فرزند حقیقی نبوده است، بلکه به عنوان احترام و تشریف و برای اینکه قرب به خداوند و خصوصیت آن شخص مورد علاقه ‏شان را برسانند اطلاق پسر خداوند بر او می کرده اند، مانند یهود که -به طوری که قرآن از ایشان حکایت کرده است- عزیر را پسر خداوند می دانسته‏ اند، و یا می گفتند: «نَحْنُ أَبْناءُ اللَّهِ وَ أَحِبَّاؤُهُ- ما پسران و دوستان خداوندیم» و همچنین در کلمات بعضی از قدمای ایشان آمده است که بر بعضی از مخلوقات اولیه اطلاق پسر خداوند می کرده اند، به این عنوان که این ها اولین خلق خداوند هستند که خداوندشان آفریده و صادر کرده است، همانطور که پسر از پدر صدور می یابد و بر آن موجوداتی که واسطه این صدور بودند اطلاق همسر و زوج می کرده اند و این دو اطلاق هر چند که شامل آنچه که اطلاق اول می شده است، نمی شود چون این اطلاق از باب مجاز و به عنوان احترام بوده است، ولیکن هر دو از نظر شرع ممنوع است.
2- نه صحیح است گفته شود فلان موجود فرزند واقعی خداوند است آن طور که ما فرزندان پدران خود هستیم، و نه صحیح است بگوئیم فلان موجود آن قدر دارای شرافت است که اگر ممکن بود خداوند فرزند دار شود جز این موجود کسی فرزند او نمی بود، و ملاک ممنوعیت این دو اطلاق همین بس که هر دو باعث می شود عامه مردم گمراه گشته و رفته رفته از مجاز، حقیقت را بفهمند و به شقاوت دائمی و هلاکت جاودانه گرفتار گردند. [ بستن توضیحات ]