توضیح : یعنى کسى که از حال ایشان اطلاع ندارد از شدت عفتى که دارند ایشان را توانگر مى ‏پندارد. چون با اینکه فقیرند ولى تظاهر به فقر نمى ‏کنند. پس جمله نامبرده دلالت دارد بر همین که مؤمنین تا آنجا که مى‏ توانند تظاهر به فقر نمى ‏کنند و از علامت هاى فقر به غیر آن مقدارى که نمى‏ توان پنهان داشت، پنهان مى ‏دارند و مردم پى به حال آنان نمى‏ برند مگر اینکه شدت فقر رنگ و رویشان را زرد کند و یا لباسشان کهنه شود (و یا مثلا از زبان اطفالشان اظهار شود و امثال این ها). از اینجا معلوم مى‏ شود که مراد از جمله (لا یَسْئَلُونَ النَّاسَ إِلْحافاً) این است که فقراى مؤمن اصلا دریوزگى نمى ‏کنند تا منجر به اصرار در سؤال شود. زیرا به طورى که گفته ‏اند: «وقتى روى کسى به سؤال باز شود براى بار دوم دیگر طاقت صبر ندارد و نفس او از تلخى فقر به جزع درمى ‏آید و عنان اختیار را از کف مى ‏دهد و در هر فرصتى تصمیم مى ‏گیرد باز هم سؤال کند و اصرار هم بورزد و راه را بر هر کس بگیرد». ولى بعید نیست که منظور نفى اصرار باشد نه نفى اصل سؤال و منظور از الحاف اظهار حاجت بیش از مقدار واجب باشد. براى اینکه صرف اظهار حاجت ضرورى حرام نیست بلکه گاهى واجب هم مى ‏شود؛ آن سؤالى مذموم است که زائد بر مقدار لزوم باشد. [ بستن توضیحات ]

توضیح : ولی خطاب را تنها متوجه رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) می کند و می فرماید: نتو ایشان را به سیمایشان مى ‏شناسى». براى اینکه آن جناب پیامبرى است که به سوى فقرا و اغنیا و همه طبقات مبعوث شده است؛ نسبت به همه رؤوف و مهربان است. به نظر ما براى او از حال فقرا گفتن نه کسر شان ایشان است و نه آبروریزى از آنان و خدا داناتر است- نکته التفات از همه مسلمین به خطاب به شخص رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) این است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : انفاق شما باید براى نیازمندانى باشد که در راه خدا محصور شده اند [ بستن توضیحات ]