1) ماجدی (داور) : در کتاب معانى از امام صادق ع روایت کرده که فرمود: خداى عز و جل اسامى حجت‏هاى خود همگى را بادم بیاموخت، آن گاه آنان را که در آن روز ارواحى بودند بر ملائکه عرضه کرد، و بملائکه فرمود: مرا از اسامى این حجت‏ها خبر دهید، اگر راست مى‏گویید، که بخاطر تسبیح و تقدیستان از آدم سزاوارتر بخلافت در زمین هستید، ملائکه گفتند: (سُبْحانَکَ لا عِلْمَ لَنا إِلَّا ما عَلَّمْتَنا إِنَّکَ أَنْتَ الْعَلِیمُ الْحَکِیمُ)، منزهى تو، ما جز آنچه تو بما تعلیم کرده‏اى علمى نداریم، که تنها تویى داناى حکیم)، آن گاه خداى تعالى بادم فرمود: اى آدم (أَنْبِئْهُمْ بِأَسْمائِهِمْ)، تو ملائکه را باسماء آنان خبر ده، (فَلَمَّا أَنْبَأَهُمْ بِأَسْمائِهِمْ) پس همین که آدم ملائکه را از اسماء آنان خبر داد، ملائکه بمنزلت عظیمى که حجت‏هاى خدا نزد خدا دارند پى بردند، و فهمیدند که آنان سزاوارترند بخلافت تا ایشان، و آن حجت‏هایند که میتوانند جانشین خدا در زمین، و حجت‏هاى او بر خلق باشند، آن گاه حجت‏ها را از نظر ملائکه پنهان کرد، و ایشان را وادار کرد که تا با ولایت و محبت آن حجت‏ها وى را عبادت کنند، و بایشان فرمود: (أَ لَمْ أَقُلْ لَکُمْ إِنِّی أَعْلَمُ غَیْبَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ؟ وَ أَعْلَمُ ما تُبْدُونَ وَ ما کُنْتُمْ تَکْتُمُونَ؟
2) احمدی فقیه : بسم الله الرحمن الرحیم
حضرت آدم ابوالبشر، علیه‌السّلام، نور پنج‌تن آل‌عبا، علیهم‌السّلام، را در بهشت مشاهده کرد. در بهشت قصری دید که تختی در آن است و بر آن تخت، نور محبوبه‌ی خدا حضرت فاطمه‌ی زهرا، سلام‌الله علیها، را دید. جمال دل‌ربایش حضرت آدم، علیه‌السّلام، را متوجّه کرد. دید تاجی بر سرش و گردن‌بند بر گردن او و دو گوشواره در گوش‌های او است. اشاره کرد: «این کیست؟». گفتند: «دختر پیغمبر آخرالزّمان، صلّی‌الله علیه و آله و سلّم، است. تاجی که به سر دارد، اشاره به پدرش خاتم‌الانبیا، صلّی‌الله علیه و آله و سلّم، دارد که تاج عزّت او است. گردن‌بند که به گردن دارد، اشاره به شوهرش امیرالمؤمنین علی، علیه‌السّلام، است و دو گوشواره‌ی او، اشاره به فرزندان او امام حسن و امام حسین، علیهماالسّلام، است».
منبع:
تفسیر فرات کوفی، ص 56؛ حقایق و ارسراری از بسم الله الرحمن الرحیم، محمدامین احمدی فقیه.

1) شاه آبادی (داور) : ملائکه اختیار دارند اما شهوت ندارند.
نسبت کتمان بهمه ملائکه دادن ، با اینکه تنها یک نفر از آنان بنام ابلیس کفر درونى خود را پنهان کرده بود، از باب رعایت داب کلامى است ، که عمل یکنفر را بجماعتى که با آن یکنفر آمیخته اند، و امتیازى بینشان نیست ، نسبت میدهند.
البته ممکن است وجه دیگرى داشته باشد، و آن این باشد که ملائکه از ظاهر کلام خدا که فرمود: ((انى جاعل فى الارض خلیفه ))، این معنا را فهمیدند و آنرا کتمان کرده اند، که مراد خدا بخلیفه قرار دادن در زمین اطلاق خلافت باشد چون ملائکه احتمال نمیدادند که یک موجود مادى و زمینى بتواند مقام خلافت خدائى را دارا شود، خدا هم که در کلام خود نفرمود: چه کسى را میخواهم در زمین خلیفه کنم ، بلکه بطور مطلق فرمود: میخواهم اینکار را بکنم ، لذا خدایتعالى فرمود: (من میدانم آنچه را که همه شما ملائکه اظهار میدارید، و هم آنچه را پنهان مى کنید)، مؤ ید این وجه این است که بعد از رد کلام ملائکه ، و اثبات لیاقت خلافت براى آدم ، براى بار دوم بملائکه فرمود: که باید بر آدم سجده کنید، چون مى فهماند هنوز حضور قلبى ملائکه و آن پندارشان زایل نشده بود بعضى از روایات نیز بر این وجه دلالت دارد.
2) احمدی فقیه : سلام و درود
نکته ای را که باید فراموش نکرد: شیطان از جنیان بوده و در اثر عبادت و... به مقام ملائکه رسیده است. جنیان از جنس آتش بوده و مانند انسان شهوت دارند!
3) علمدار .ب : اگر ملائکه مختار هستند پس ممکن است مسیر ناصواب وغلط را اختیاز کنند و به خطا روند حال آنکه چنین نیست و آنگاه همگی کاملا تابع حق هستند .پس اختیار به چه معناست؟

1) شاه آبادی (داور) : تعلیم الهی به نحو افاضه وجودی است. حتی همین علومی که ما یاد می گیریم نیز در حقیقت بر ما افاضه می شود. کلاس و درسی وجود نداشته است و دفعی بوده است.

1) شاه آبادی (داور) : از همین نکته برخی مفسرین این استفاده را نمودند که منظور از اسماء، صرف نام ها و الفاظ نبوده بلکه منظور حقائقی بوده که ریشه و پایه و منشأ تمامی امور عالم هستند. به تعبیر قرآنی هیچ چیز نیست مگر اینکه نزد خدا، خزینه آن موجود است و به اندازه معلوم از آن را نازل می کنیم. (و ان من شیء الا عندنا خزائنه و ماننزله الا بقدر معلوم)
لذا با این مبنا منظور از اسماء همان حقائق عالی و ریشه و منشأ سایر حقیقت ها است. آن حقائق موجوداتی باشعور هستند. لذا تعبیر «هم» ذکر شده است.