ااین آیه علت کفر یهود را با وجود علمى که بحقانیت اسلام داشتند، بیان مى‏کند، و آن را منحصرا حسد و ستم پیشگى می‌داند.{بِئْسَمَا اشْتَرَوْا} [ نظرات / امتیازها ]

حرف (باء) در کلمه «بغضب» به معناى مصاحبت و یا تبیین است و معناى جمله این است که ایشان با داشتن غضبى به خاطر کفرشان به قرآن و غضبى به علت کفرشان به تورات که از پیش داشتند از طرفدارى قرآن برگشتند.{فَباؤُ بِغَضَبٍ عَلى‏ غَضَبٍ} [ نظرات / امتیازها ]

دو قبیله در میان قبائل عرب به نام "بنى ضمره" و "أشجع" وجود داشتند که قبیله اول با مسلمانان پیمان ترک تهاجم و تعرض بسته بودند و طایفه أشجع با بنى ضمره نیز هم پیمان بودند. بعضى از مسلمانان از قدرت طایفه بنى ضمره و پیمان شکنى آنها بیمناک بودند، لذا به پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) پیشنهاد کردند که پیش از آنکه آنها حمله را آغاز کنند، مسلمانان به آنها حمله‏ور شوند. پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: "کلا فانّهم ابرّ العرب بالوالدین و اوصلهم للرّحم و اوفاهم بالعهد"؛ نه، هرگز چنین کارى نکنید، زیرا آنها در میان تمام طوائف عرب نسبت به پدر و مادر خود نیکوکارترند، و از همه نسبت به اقوام و بستگان مهربانتر، و به عهد و پیمان خود از همه پایبندترند! پس از مدتى مسلمانان با خبر شدند که طایفه اشجع به سرکردگى "مسعود بن رجیله" که هفتصد نفر بودند، به نزدیکى مدینه آمده‏اند، پیامبر (صلی الله علیه و آله) نمایندگانى نزد آنها فرستاد تا از هدف مسافرتشان مطلع گردد. آنها اظهار داشتند آمده‏ایم قرار داد ترک مخاصمه با محمد (صلی الله علیه و آله) ببندیم، هنگامى که پیامبر (صلی الله علیه و آله) چنین دید دستور داد مقدار زیادى خرما به عنوان هدیه براى آنها بردند، و سپس با آنها تماس گرفت و آنها اظهار داشتند ما از یک طرف توانایى مبارزه با دشمنان شما را نداریم، چون عدد ما کم است، و نه قدرت و تمایل به مبارزه با شما را داریم، زیرا محل ما به شما نزدیک است، لذا آمده‏ایم که با شما پیمان ترک تعرض ببندیم. در این هنگام آیه نازل شد و دستورهاى لازم در این زمینه به مسلمانان داد. از پاره‏اى روایات استفاده مى‏شود که قسمتى از آیه درباره طایفه‏ "بنى مدلج" نازل شده است که خدمت پیامبر (صلی الله علیه و آله) رسیدند و اظهار داشتند که ما نه با شما همصدا هستیم و نه بر ضد شما گام بر مى‏داریم. پیامبر (صلی الله علیه و آله) پیمان ترک مخاصمه با آنها بست. [ نظرات / امتیازها ]

قرآن مجید در سرگذشت بنى اسرائیل هنگامى که در بیابان (سینا)
سرگردان بودند، مى گوید ((و بائوا بغضب من الله )) (آنها به غضب خدا باز گشتند) سپس اضافه مى کند ((این خشم خداوند نسبت به آنها به خاطر کشتن انبیاء و کافر شدن به آیات خدا بود)).
در سوره آل عمران آیه 112 نیز همین معنى دیده مى شود که یهود به خاطر کفر به آیات خدا و قتل پیامبران مورد خشم خدا قرار گرفتند، این غضب اول است که دامنگیر آنها شد.
بازماندگان آنان بعد از ظهور پیامبر اسلام (صلى اللّه علیه و آله و سلم ) همان روش نیاکان را در مورد این پیامبر ادامه دادند، یعنى نه تنها به آئین او کافر شدند بلکه در برابر او به مبارزه برخاستند، این سبب شد که خشم و غضب تازه اى آنها را فرا گیرد و این غضب دوم است لذا مى گوید: ((فبائوا بغضب على غضب )).
((بائوا)) در اصل به معنى بازگشتند و منزل گرفتند مى باشد و در اینجا کنایه از استحقاق پیدا کردن است ، یعنى آنها خشم پروردگار را همچون منزل و مکانى براى خود برگزیدند.
این گروه طغیانگر هم قبل از قیام موسى و هم قبل از ظهور پیامبر اسلام (صلى اللّه علیه و آله و سلم ) از طرفداران سرسخت چنین قیامى بودند اما پس از ظهور هر دو، از عقیده خود برگشتند و خشم و غضب خدا را یکى پس از دیگرى به جان خریدند.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

این آیه ی کریمه یادآور آیه ی بسیار مهم دیگری از قرآن است که در آن می فرمایند: «الأعمال بالنیّات» کارهای انسان های بر اساس نیّت آنها محاسبه می شود، نه بر اساس ظواهر پر زرق و برق و یا حقیر!
و براستی هم همان درون و باطن و به اصطلاح قلب آدمی است که چنان جایگاهی می یابد که حضرت حقّ نگاهش را به آن می دوزد و در آن حتی سکنی می گیرد!
هرکه ره به خلاص برد از دلش برد!
«الهی منعمم گردان به درویشی و خرسندی!» [ نظرات / امتیازها ]

حضرت امام حسن عسکری ع فرمود: روزی جابربن عبدالله انصاری خدمت امیرالمؤمنین ع شرفیاب شده و آنحضرت فرمودند: ای جابر بدان قوام این دنیا به چهار چیز است اول عالمی که به علمش عمل کند دوم به جاهلی که از تعلم آنچه نمیداند شرم ننماید و سوم به غنی و ثروتمندی که سخاوت داشته و بخل نورزد و چهارم به فقیری که آخرت خود را به دنیای دیگری نفروشد و هرکس بیشتر از نعمتهای خدا بهره مند است حاجتهای مردم بسوی او زیاد تر میباشد و نهایتاً اگر منعم به آنچه خداوند به او واجب نموده عمل کند خداوند نعمتهای او را پایدار نماید و همیشه در آن نعمتها باقی باشد ولی اگر در واجبات کوتاهی کند خداوند آن نعمتها را زایل خواهد نمود و سپس فرمود: هر گاه عالم علم خود را بکار نبندد و به دسترس طالبین علوم نگذارد و جاهل برای کسب علم اقدام نکند و غنی بخل وزرد و فقیر دینش را بفروشد دچار عقوبت شدید گشته و بر آن مردم بلا و عذاب نازل خواهد شد. [ نظرات / امتیازها ]