این جمله کنایه از عمل است از این جهت که بیشتر اعمال ظاهرى انسان با دست انجام میشود و انسان بعد از انجام، آن را به هر کس که به دردش بخورد و یا از او بخواهد، تقدیم میدارد.
توضیح : پس در این جمله دو عنایت است:
1- تقدیم را به دستها نسبت داده است نه صاحبان دست.
2- هر فعلى را عمل دانسته است.
و سخن کوتاه آنکه اعمال انسان و مخصوصا آن اعمالى که به طور مستمر انجام می دهد، بهترین دلیل است بر آنچه که در دل پنهان کرده است. اعمال زشت و افعال خبیث جز از باطنى خبیث حکایت نمی کند، باطنى که هرگز میل دیدار خدا و وارد شدن به خانه اولیا او را ندارد.
[ بستن توضیحات ]