شفاعت هیچ کس تأثیر ندارد مگر کسی که مأذون باشد این ضمیر ﴿مَنْ أَذِنَ لَهُ﴾ به این شافع برمی‌گردد چه اینکه ﴿رَضِیَ لَهُ﴾ هم به این شافع برمی‌گردد برای اینکه شافع است که حرف می‌زند وگرنه مشفوع‌ٌ‌له که حرف نمی‌زند و اگر روایتی در تفسیر کنزالدقائق و سایر جوامع روایی ما آمده که این را بر مشفوع‌له تطبیق کردند این یک تطبیق مصداقی است نه تفسیر مفهومی شاهدش هم در همان روایت است در روایت دارد که مشفوعٌ‌له کسانی‌اند که در دنیا اذن به طاعت پیدا کردند و اذن پیدا کردند و خدا قول آنها را راضی شد که اینها مطیع قرآن و عترت شدند خب معلوم است که از مسیر آیه فاصله دارد آیه دربارهٴ قیامت است چه کار به دنیا دارد که اینها به اینها اذن داده که مطیع اهل بیت باشند، به اینها اذن داده که سخنی بگویند که دربارهٴ اهل بیت است این یک تطبیقِ قرآنی است نه تفسیرِ مفهومی، پس شاهد داخلی این است که ضمیر ﴿لَهُ﴾ و ضمیر ﴿رَضِیَ لَهُ﴾ به شافع برمی‌گردد چون شافع است که حرف می‌زند مشفوع‌له که حرفی ندارد.
[ نظرات / امتیازها ]