خداوند در این آیات، مردن را قطعى و حتمى شمرده است، در این جا ذکر کلامى از امیرالمؤمنین علیه السلام مناسب است:
«فلو أنّ احداً یجد الى البقاء سُلّماً او لدفع الموت سبیلاً لکان ذلک سلیمانبن داوود علیه السلام الّذى سُخّر له ملک الجنّ و الانس، مع النبوّة و عظیم الزلفة ... رمته قسى الفناء بنبال الموت». حضرت فرمود: اگر کسى براى ماندن همیشگى در دنیا چارهاى مىاندیشید یا براى برطرف کردن مرگ راهى مىیافت، او سلیمان پسر داود علیه السلام بود که بر جن و انس حکومت داشت، علاوه بر آن که پیامبر بود و مقام و منزلتى بزرگ داشت ... (با این حال) کمانهاى نیستى با تیرهاى مرگ، او را از پاى درآوردند (و از جهان هستى رخت بربست).
آیهى قبل سیر تکامل خلقت انسان را بیان و خداوند به خود تبریک گفت، این دو آیه نیز مراحل نهائى تکامل را پس از مرگ بیان مىکند.
[ نظرات / امتیازها ]