صفت سومى که در اهل ایمان وجود دارد و مایهى رستگارى دو جهان آنان مىشود، پرداخت زکات است.
در اهمیّت زکات، همین بس که در اکثر آیات شریفهى قرآن که از رکن دین و قِوام دیانت یعنى «نماز» سخن به میان آمده به تَبَع آن از پرداخت زکات هم نام برده شده است. زکات، عِدْل نماز است؛ چرا که به دنبال «أقیموا الصّلوة»، «ءاتوا الزکوة»]بیان شده است. در بیان قرآن کریم، «مانع الزکوة» در حدّ مشرک به خداست؛ آنجا که مىفرماید: «وَیْلٌ لِلْمشرکینَ * الّذین لایؤتُونَ الزّکوةَ و هُم بالآخرةِ هم کفرونَ؛ واى بر افراد مشرک! آنهایى که زکات نمىدهند و ایشان به قیامت کافرند.»
تعجب اینجاست که شخص «مانع الزّکوة» با این عمل ناشایست و حرام خود، عقیدهاش به سراى آخرت هم متزلزل و روز قیامت را در عمل، منکر مىشود
[ نظرات / امتیازها ] «زکات» در لغت، به معناى رشد و نموّ و پاکیزگى است و در اصطلاح، یک نوع مالیات شرعى و از ارکان و واجبات دین است.
زکات، یکى از پنج چیزى است که بناى اسلام بر آن استوار است.
در قرآن 32بار کلمه «زکات» و 32بار واژه «بَرَک» آمده، گویا زکات مساوى با برکت است.
پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله افرادى را که زکات نمىدادند، از مسجد بیرون کرد.
حضرت مهدى علیه السلام در انقلاب بزرگ خود، با تارکین زکات مىجنگد.
کسى که زکات ندهد، هنگام مرگش به او گفته مىشود: یهودى بمیر یا مسیحى.
تارک زکات در لحظهى مرگ از خداوند مىخواهد که او را به دنیا باز گرداند تا کار نیک انجام دهد، امّا مهلت او پایان یافته است.
امام صادق علیه السلام فرمود: اگر مردم زکات بدهند، هیچ فقیرى در زمین باقى نمىماند.
[ نظرات / امتیازها ]