صرف فعل لـَـــیسَ:
لـَـــیسَ(نیست) – لـَــیسا- لَیسوا(نیستند) - لَیسَت- لیسَتا- لـَــسنَ - لـَــستَ- لـَــستُما- لـَـستُم – لـَـستِ- لـَـستُما- لـَـستُنَّ .لـَستُ – لـَـسنا
همان طور که مشاهده می شود در پنج صیغه اول اعلال به قلب نداریم .
در ضمن دو فعل (مادام و لَیسَ) فقط به شکل ماضی صرف می شوند و این دو فعل شکل مضارع و امر ندارند.
قواعد مختص فعل اجوف:
قاعده اول: اگر مضارع معلوم فعل اجوف بر وزن (( یفعُلُ)) باشد، فاء الفعل ماضی معلوم و مجهول آن از صیغه شش تا آخر ((مضموم))، و اگر بر وزن ((یفعَل)) یا ((یفعِل)) باشد، فاء الفعل ((مکسور)) می گردد. مانند:
(صَارَ، یَصِیرُ) فاء الفعل مکسور ازصیغه ی شش تا آخر.
(خافَ یخافُ) فاء الفعل مکسور ازصیغه ی شش تا آخر.
(قَالَ، یَقُولُ) فاء الفعل مضموم ازصیغه ی شش تا آخر.
طبق دستور بالا که حرکت فاء الفعل از صیغه شش تا صیغه ی آخر مکسور یا مضموم است چون فعل (لیس) مضارع ندارد پس حرکت فاء الفعل از صیغه شش تا صیغه ی آخر آن به نحو دیگری است. حرکت فاء الفعل (لیس) غیر از مکسور و مضموم است و حرکت آن چیزی جز مفتوح نیست و چون پنج صیغه ی اول این فعل هم مفتوح است می توان گفت در فعل ماضی (( لیسَ )) فاء الفعل در همه صیغه ها مفتوح است. [ نظرات / امتیازها ]

نحوه تلفظ در هنگام وقف و نوشتاری «سواء»
 توضيح : تنوین، نون ساکن زائدی است که در تلفّظ به آخر اسم اضافه می‌شود ولی در نگارش نوشته نمی‌شود، و نشانه آن تکرار شکل حرکت می‌باشد، ـًـٍـٌ.(یکی نشانه حرکت حرف ودیگری نشانه تلفّظ نون تنوین باشد.)
شکّی نیست که نون تنوین، حرفی از حروف است از این رو در هنگام برخورد با حرف ساکن، حرکت کسره به خود می‌گیرد، مانند:
مَثَلاً الْقَوْمَ  که خوانده می‌شود:    مَثَل نِ الْقَوْمَ
و همچنین نزد حروف "یرملون" در آن‌ها ادغام می‌شود، مانند:
غَفُورٌ رَحِیمٌ   که خوانده می‌شود:  غَفُورُ رَّحِیمٌ
(هرگاه یکی از حروف ی، ر، م، ل، و، ن که در کلمه "یرملون" جمع شده و به همین نام خوانده می‌شوند،  پس از تنوین یا نون ساکن قرار گیرند نون در آن‌ها ادغام می‌شود.)
در این جا این سؤال مطرح می‌شود که چرا نون تنوین را در نگارش نمی‌نویسند؟
جوابش روشن است، چون نون تنوین، زائده است و جزء اصل و ریشه کلمه نیست، اگر نوشته شود هنگام وقف با نون اصلی کلمه اشتباه می‌شود و اضافه بر آن نون تنوین در هنگام وقف تغییر می‌کند (تنوین ضمه و کسره، ساکن و تنوین فتحه  تبدیل به الف مدّی می‌شود مگر تنوین فتحه ای که روی کلماتی که به "تاء گِرد" ختم می ‌شوند که در هنگام وقف تبدیل به "هاء ساکن" می‌شود مانند: رَحْمَةً که هنگام وقف رَحْمَهْ تلفظ می شود.). از این رو اضافه بر تغییر در شیوه نگارش، در اسم گذاری نیز باهم متفاوت می‌باشد، "نون اصلی" را "نون" و "نون تنوین" را (که زائده است) "تنوین" نامیده‌اند.
همانطور که گفته شد تنوین فتحه در حالت وقف معمولاً تبدیل به الف می‌شود معمولاً در چنین حالتی در نگارش هم بعد از آن الفی می آورند تا نشانه تلفّظ  آن در هنگام وقف باشد. مانند:
کِتاباً که در حالت وقف خوانده می‌شود. کِتابا
چند نکته
1 ـ "الف مدّی" در بعضی از کلمات به صورت "یاء" نوشته شده ، وقتی این کلمات،  تنوین فتحه می گیرند دیگر الفی بعد از تنوین فتحه اضافه نمی‌گردد چون خود "یاء" در هنگام وقف به صورت الف خوانده می‌شود، مانند: "هُدًی، ضُحًی".
2 ـ کلماتی که به "تاء گِرد" ختم شوند (مانند: رَحْمَه) بعد از آن‌ها الفی اضافه نمی کنند زیرا همانطور که گفته شد در هنگام وقف تبدیل به "هاء ساکن" می‌شود "رَحْمَهْ".(با صوت آقای پرهیزگار به آیه‌ی ۸ سوره آل عمران توجه شود)
3 ـ بعد از کلماتی که به همزه ختم می‌شوند در صورتی که قبل از آن‌ها الف مدّی باشد برای جلوگیری از تکرار،  الفی اضافه نمی کنند.مانند "سَوَاءً" که در هنگام وقف "سَواا" خوانده می‌شود.(با صوت آقای پرهیزگار به آیه‌ی ۱۱۳ سوره آل عمران توجه شود)
لازم به یادآوری است که بعد از کلمه "سُوءًا" و "جُزْءًا" در قرآن الف آمده زیرا بحث تکرار الف پیش نمی آید.
در مجموع، در هنگام وقف تنوین فتحه مگر تنوین فتحه ای که روی کلماتی که به "تاء گِرد" ختم می ‌شوند که در هنگام وقف تبدیل به "هاء ساکن" می‌شود مابقی هنگام وقف به صورت الف خوانده می‌شود، مانند: " کتاباً، هُدًی، جُزْءًا، سَوَاءً" البته در نگارش کلماتی که به "یاء" و "اء" ختم می‌شوند الفی در پایان نوشته نمی شود. [ نظرات / امتیازها ]