توضیح : در این آیه شریفه تنها فرمود: خورشید به ماه نمى‏رسد، و شب از روز جلو نمى‏زند، و دیگر نفرمود: ماه هم به خورشید نمى‏رسد، و روز هم از شب جلو نمى‏زند، و این بدان جهت است که مقام آیه مقام بیان محفوظ بودن نظم و تدبیر الهى از خطر اختلاف و فساد بود، و براى افاده این معنا خاطرنشان ساختن یک طرف قضیه کافى بود، و چون خورشید بزرگتر و قوى‏تر از ماه، و ماه کوچکتر و ضعیف‏تر از خورشید است، لذا نرسیدن خورشید به ماه را ذکر کرد و از ذکر آن، حال عکسش هم روشن مى‏شود، و شنونده خودش مى‏فهمد وقتى خورشید با آن بزرگى و قوتش نتواند به ماه برسد، ماه به طریق اولى نمى‏تواند به خورشید برسد.
و همچنین است شب، چون شب عبارت است از نبود روزى که این شب، شب آن روز است، و وقتى شب که یک امر عدمى است، و طبعا متاخر از روز است، نتواند از روز پیشى گیرد، عکسش هم معلوم است، یعنى شنونده خودش مى‏فهمد که روز هم از شب یعنى از عدم خودش پیشى نمى‏گیرد. [ بستن توضیحات ]

توضیح : مفسرین (تفسیر قرطبى، ج 15، ص 33. و تفسیر فخر رازى، ج 26، ص 75) در جملات آیه مورد بحث آراى دیگرى دارند، آرایى مضطرب که ما از نقل آنها خوددارى کردیم، اگر کسى بخواهد مى‏تواند به تفاسیر مفصل مراجعه کند. [ بستن توضیحات ]