جمله «تَنْزِیلَ الْعَزِیزِ الرَّحِیمِ» وصف قرآن است، که چون از وصفیت قطع شده، باید آن را به فتحه خواند. و مصدر «تنزیل» به معناى مفعول است، و حاصل معنا این مى‏شود که: منظورم از قرآن همین نازل شده‏اى است که خداى عزیز رحیم که عزت و رحمت در او مستقر است، نازلش کرده است. [ نظرات / امتیازها ]

مصدر «تنزیل» به معناى مفعول است. [ نظرات / امتیازها ]

اینکه در آخر خدا را به دو صفت عزت و رحمت ستوده براى اشاره به این معنا است که او قاهرى است که مقهور کسى واقع نمى‏شود، غالبى است که از کسى شکست نمى‏خورد، پس اعراض اعراض کنندگان از عبودیتش او را عاجز، و انکار منکرین خدایى‏اش، و تکذیب تکذیب کنندگان آیاتش، او را ذلیل نمى‏سازد، و او براى هر کس که تابع ذکر (قرآن) شود، و به غیب از او خشیت داشته باشد، داراى رحمتى واسع است، اما نه براى اینکه از پیروى آنان و ایمانشان به غیب استفاده کند، بلکه براى اینکه آنان را به سوى آنچه مایه کمال و سعادتشان است هدایت فرماید. پس او تنها به خاطر عزت و رحمتش رسول را فرستاده و قرآن بر او نازل کرده، قرآن حکیم، تا مردم را انذار کند، و در نتیجه کلمه عذاب بر بعضى، و کلمه رحمت بر بعضى دیگر مسلم شود. [ نظرات / امتیازها ]

‏« تَنزِیلَ » : فرو فرستادن . در اینجا به معنی فرو فرستاده بوده و مفعول مطلق است . برای مبالغه ، قرآن وصف به مصدر شده است [ نظرات / امتیازها ]

پیام‏ها:
1- در قرآن مطلب سست و باطل راه ندارد و تمام آن محکم و استوار است. «والقرآن الحکیم»
2- سوگند به قرآن از سوى خداوند، بیانگر عظمت و قداست آن است. «و القرآن الحکیم» (قرآن کتاب با عظمت و مقدّسى است که خداوند به آن سوگند خورده است.)
3- در برابر هجوم تهمت‏ها و تضعیف‏هاى ناروا، حمایت‏هاى صحیح و همه جانبه ضرورت دارد. «انّک لمن المرسلین»
4- مردان خدا در طول تاریخ تنها نیستند و در کنار سایر فرستادگان الهى هستند. «لمن المرسلین» آرى، رسالت پیامبران در طول تاریخ، جریانى است که به پیامبر اسلام ختم مى‏شود.
5 - راه پیامبر همان راه خداست. در سوره هود مى‏خوانیم: «انّ ربّى على صراط مستقیم»(16)، در این سوره نیز مى‏خوانیم: «انّک... على صراط مستقیم» (راه مستقیم، راه خدا و رسول اوست.)
6- براى موفقیّت سه چیز لازم است: الف: برنامه‏اى متقن و مستحکم. «القرآن الحکیم» ب: مجرى و رهبر آگاه. «لمن المرسلین» ج: راه و روشى روشن. «صراط مستقیم»
7- اساس مکتب و عقیده باید محکم باشد. «القرآن الحکیم» (هم خداوند حکیم است، «انّ الله عزیز حکیم»(17) هم قرآن حکیم است، «القرآن الحکیم» و هم پیامبر آموزگار حکمت است. «یعلّمهم الکتاب والحکمة»(18))
[ نظرات / امتیازها ]