جمله «وَ هُوَ بِکُلِّ خَلْقٍ عَلِیمٌ» اشاره است به اینکه خداى تعالى نه چیزى را فراموش مى‏کند و نه نسبت به چیزى جاهل است، و وقتى او آفریننده این استخوانها در آغاز و در نوبت اول بود و در مدتى هم که این استخوان حیات داشت نسبت به هیچ حالى از احوال آن، جاهل نبود، و بعد از مردنش هم جاهل به آن نبود، دیگر چه اشکالى دارد که دوباره آن را زنده کند؟ با اینکه قدرت خدا نسبت به احیاى این «عظام» ثابت است، و جهل و نسیانى هم در ساحت او راه ندارد. [ نظرات / امتیازها ]