کلمه «ملکوت» مبالغه در معناى ملک است، مانند کلمه «رحموت» و کلمه «رهبوت» که مبالغه در معناى رحمت و وحشت‏اند. [ نظرات / امتیازها ]

با انضمام این آیه به ما قبلش این معنا به دست مى‏آید که: مراد از «ملکوت» آن جهت از هر چیزى است که رو به خداست، چون هر موجودى دو جهت دارد، یکى رو به خدا، و یکى دیگر رو به خلق. ملکوت هر چیز آن جهتى است که رو به خدا است، و ملک آن سمت رو به خلق است ممکن هم هست بگوییم: ملکوت به معناى هر دو جهت هر موجود است، و آیات زیر هم بر همین معنا حمل مى‏شود، «وَ کَذلِکَ نُرِی إِبْراهِیمَ مَلَکُوتَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لِیَکُونَ مِنَ الْمُوقِنِینَ» (انعام/75) و «أَ وَ لَمْ یَنْظُرُوا فِی مَلَکُوتِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ» (اعراف/185) و «قُلْ مَنْ بِیَدِهِ مَلَکُوتُ کُلِّ شَیْ‏ءٍ» (مومنون/88). [ نظرات / امتیازها ]

اگر فرموده ملکوت هر چیزى به دست خداست، براى این است که: دلالت کند بر اینکه خداى تعالى مسلط بر هر چیز است، و غیر از خدا کسى در این تسلط بهره و سهمى ندارد. [ نظرات / امتیازها ]

برگشت معنا در آیه «فَسُبْحانَ الَّذِی بِیَدِهِ مَلَکُوتُ کُلِّ شَیْ‏ءٍ» به این است که: خدا از استبعادى که مشرکین در مساله معاد مى‏کنند، منزه است، چون مشرکین غافلند از اینکه ملکوت هر چیزى به دست خدا و در قبضه قدرت اوست. [ نظرات / امتیازها ]

جمله «وَ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ» خطاب به عموم مردم است، چه مؤمن و چه مشرک، و هم بیان نتیجه‏اى است از بیان سابق بعد از تنزیه خدا. [ نظرات / امتیازها ]