در این آیه شریفه سه صفت از صفات خداى تعالى را به عنوان سه خبر براى یک مبتدا ذکر فرموده، و آن مبتدا ضمیر در جمله «هُوَ الَّذِی یُرِیکُمْ آیاتِهِ» (غافر/13) مى‏باشد، و سیاق این آیه و آیه بعدش براى انذار است. [ نظرات / امتیازها ]

این آیه و آیه بعدش ملک خدا بر خلقش را توصیف مى‏کند به این بیان که خداى تعالى داراى عرشى است که زمام تمامى امور مخلوقات در آنجا جمع مى‏شود و اوامر راجعه به خلق از آنجا نازل مى‏شود، البته آن مقام هم، بر حسب مراتبى که در خلق خدا هست، داراى درجاتى است متعالى، و شاید آن مراتب عبارت باشد از آسمانها که در کلام مجیدش به عنوان مسکن ملائکه معرفى شده که امر خدا از عرش به سوى ایشان نازل مى‏شود و همین آسمانهایند که بین مردم و عرش خدا حائل شده‏اند.
آن گاه مى‏فرماید: روزى- که همان روز تلاقى و دیدار باشد- فرا خواهد رسید که در آن روز دیگر حجابى بین خدا و مردم نمى‏ماند، روزى است که از جلو چشم و بصیرت مردم کشف غطا مى‏شود و پرده‏ها کنار زده مى‏شود و در همان روز است که به دست خدا آسمانها براى همه روشن مى‏شود که تنها حاکم بر هر چیز او بوده و ملکى جز ملک او نیست، در چنین روزى او در بین مردم حکم مى‏کند.
پس مراد از «درجات»، درجاتى است که از آنجا به سوى عرش خدا بالا مى‏روند و آن وقت جمله «رَفِیعُ الدَّرَجاتِ ذُو الْعَرْشِ» کنایه استعارى است از بلندى عرش ملک خدا، از افق خلق و غایب بودن آن از خلق قبل از قیامت، آنهم غایب بودن به درجاتى بس رفیع و مسافتى بس دور.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

جمله «یُلْقِی الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلى‏ مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِه» اشاره دارد به امر رسالت که یکى از شؤون آن انذار است. و اگر روح را به قید «من امره» مقید کرد، براى این است که دلالت کند بر اینکه مراد از «روح» همان روحى است که در آیه «قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّی» (اسراء/85) آمده، و همان روحى است که در آیه «یُنَزِّلُ الْمَلائِکَةَ بِالرُّوحِ مِنْ أَمْرِهِ عَلى‏ مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ أَنْ أَنْذِرُوا» (نحل/2)، بدان اشاره فرموده. در نتیجه مراد از «القاى روح بر هر کس که خدا بخواهد» نازل کردن آن با ملائکه وحى است بر آن کس. و مراد از جمله «مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ» رسولانى هستند که خدا ایشان را براى رسالت خود برگزیده. [ نظرات / امتیازها ]

در جمله «لِیُنْذِرَ یَوْمَ التَّلاقِ» منظور از «یوم التلاق» روز قیامت است. و بدین جهت آن را به این نام نامیده که در آن روز خلایق یکدیگر را ملاقات مى‏کنند، و یا خالق و مخلوق بهم بر مى‏خورند، و یا اهل آسمان و زمین با هم تلاقى مى‏کنند، و یا ظالم و مظلوم به یکدیگر مى‏رسند، و یا در آن روز هر کسى به عمل خود مى‏رسد- البته براى هر یک از این وجوه قائلى هست-. و ممکن است قول دوم را یعنى تلاقى خالق و مخلوق را به مضمونى که مکرر در قرآن آمده تایید کرد و آن مضمون عبارت از همین است که روز قیامت مردم پروردگار خود را مى‏بینند.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

در تفسیر قمى (ج 2، ص 256)، در ذیل جمله «یُلْقِی الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلى‏ مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ» مى‏گوید: منظور «روح القدس» است که مخصوص رسول خدا (صل‍ی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) و ائمه اهل بیت (صلوات‌اللَّه‌علیهم‌اجمعین) است. [ نظرات / امتیازها ]

امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: «یوم التلاق» روزى است که اهل آسمان با اهل زمین تلاقى مى‏کنند.

علامه طباطبایی: این روایت را قمى هم در تفسیر (ج 2، ص 256) خود آورده، با این تفاوت که نه سند آن را ذکر کرده و نه نام امام (علیه‌السلام) را برده.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

« یَوْمَ التَّلاق » : روز قیامت است که در آن پیشینیان و پسینیان و زمینیان و آسمانیان به همدیگر می‌رسند و یکدیگر را ملاقات می‌کنند ، و هر کسی با اعمالی که کرده است رو به رو می‌شود و سزا و جزای آن را می‌بیند [ نظرات / امتیازها ]