(و وصینا الانسان بوالدیه احسانا حملته امه کرها و وضعته کرها و حمله وفصاله ثلثون شهرا حتی اذا بلغ اشده و بلغ اربعین سنه قال رب اوزعنی ان اشکرنعمتک التی انعمت علی و علی والدی و ان اعمل صالحا ترضیه و اصلح لی فی ذریتی انی تبت الیک و انی من المسلمین ): (و ما به انسان سفارش پدر و مادرش راکردیم که به آنها نیکی کند، مادرش او را به حملی ناراحت کننده حمل نمود و به وضعی ناراحت کننده به دنیا آورد و حمل او تا روزی که از شیر گرفته شود سی ماه بطول می کشد و تا هنگامی که به حد بلوغ و رشد عقلی برسد همچنان پدر و مادر مراقبش هستند تا وقتی که به حد چهل سالگی برسد، آنوقت می گوید: پروردگارا به من توفیق بده که شکر آن نعماتی که به من و پدر و مادرم بخشیدی به جا آورم و اعمال صالحی که موجب خشنودی تو باشد انجام دهم ، و ذریه و فرزندان مرا نیز اصلاح فرما، بدرستی که من به درگاه تو رجوع می کنم و از تسلیم شدگان هستم )(توصیه ) یعنی سفارش توأم با موعظه و خیرخواهی و (ایزاع ) یعنی الهام عملی ودعوت باطنی .می فرماید: ما سفارش کردیم به انسان درباره پدر و مادرش که به آن دو احسان کند،به هر مقدار که بتواند و این سفارش مخصوص به شریعت اسلام نیست بلکه از احکام عمومی خداست که در همه شرایع الهی تشریع شده . آنگاه به ناراحتی هایی که مادرانسان در دوران حاملگی ، وضع حمل و شیردادن تحمل می کند، اشاره نمود تا ملاک حکم را تبیین نماید و عواطف و رأفت و رحمت انسان را برانگیزد و اینکه فرمود حمل و شیردهی انسان سی ماه به طول می انجامد، در مقایسه با آیه (فصاله فی عامین ، از شیرگرفتنش در دو سال است ) معلوم می کند که کمترین مدت حاملگی 6 ماه است که به اضافه دو سال شیردهی ، مجموعا سی ماه می شود.و (بلوغ اشد) به معنای رسیدن به زمانیست که انسان قوایش محکم می شود. و سن چهل سالگی هم کنایه از زمانیست که انسان به کمال عقل می رسد. و عادتا ملازم با بلوغ و کمال عقلی است .به هرحال انسان وقتی به کمال عقلی برسد از درگاه الهی استدعا می کند که شکرنعماتی را که به او و پدر و مادرش ارزانی نموده به او الهام کند، یعنی با دعوت باطنی والهامی عملی او را به انجام عمل خیر و شکر نعمت و عمل صالح وادار نماید و این نعمات شامل : نعمتهای ظاهری (حیات ، رزق ، شعور و اراده ...) و نعمتهای باطنی (ایمان به خدا و اسلام و خشوع در برابر آن و توکل به خدا و...) می باشد.و نیز از خدا می خواهد که به او فعل صالح را الهام کند، که شکر ظاهر اعمال را زینت می دهد و صلاح ، باطن آن را می آراید و شکر حقیقی باعث خلوص نیت و صلاح عمل است . سپس از خداوند درخواست می کند که ذریه او را اصلاح کند یعنی آنها را نیکوکارو اهل احسان قرار دهد و آنها را موفق به عمل صالح نماید، تا بعد از درگذشت او،بواسطه نیکی ذریه اش ، او را به نیکی یاد کنند. و در انتها توبه و اسلام را با هم قرین نموده و می گوید: خدایا من به سوی تو توبه کردم و از کسانی هستم که همه امورشان را تسلیم تو کرده اند، و اجتماع توبه و تسلیم ،باعث می شود که خدا آنچه را باعث خلوص اوست به وی الهام کند و در نتیجه هم ذاتااز مخلصین می شود و هم عملا از مخلصین می گردد. به دلیل آنکه عمل شایستگی وصلاحیت پذیرفته شدن در بارگاه الهی را نمی یابد و به سوی او بالا نمی رود، مگر وقتی که خالص برای خدا باشد. [ نظرات / امتیازها ]