در این آیه خداوند به توصیف دیگرى از این تندباد کوبنده پرداخته، مى افزاید: « (خداوند) این تندباد بنیان کن را هفت شب و هشت روز پى در پى بر آنها مسلّط ساخت» (سخرها علیهم سبع لیال و ثمانیة ایام حسوما).
نتیجه آن شد که قرآن مى گو ید: «و (اگر آنجا بودى) مى دیدى که آن قوم همچون تنه هاى پوسیده و تو خالى درختان نخل در میان این تند باد روى زمین افتاده و هلاک شده اند»! (فترى القوم فیها صرعى کانهم اعجاز نخل خاویة).
چه تشبیه جالبى که هم بزرگى قامت آنها را مشخص مى کند، و هم ر یشه کن شدن آنها را، و هم تو خالى بودن در برابر عذابهاى الهى به گونه اى که تندباد آنها را به آسانى جا به جا مى کرد.
[ نظرات / امتیازها ]