شاید بتوان ارتباطی دید بین پرسشی که در این آیه آمده است با دلیل فرار کردن مردم در آیات قبل.
به نظر میرسد کسی که خود را بزرگ بپندارد و تکبر و تفرعن داشته باشد، نمی تواند کسی را که از او بزرگتر است، باور کند و بپذیرد و چه برسد به اینکه برای او احترام قایل شود.. شاید بین انسان ها هم دیده باشیم که فرد مغرور که میخواهد همواره برتر از دیگران جلوه دهد، نمی تواند در برابر یک انسان فرهیخته و بزرگ، سر فرود آورد؛ و نیز فکر میکنم نمی تواند با یک فرد مغرور دیگری مثل خودش دوست شود.
و مـی دانـیـم که بــزرگـــی و کـــبـــریــایـــی(یا تــکبــر) تـــنـــها از آن خـــداســت. :
هو الله ...العزیز الجبار المـــتــکــبــر (حشر / 23)
و انسانی که متکبر و مغرور باشد نمی تواند برای خداوند بزرگی قایل شود و بزرگی او را نادیده میگیرد.
مالکم لا تـــرجـــون لله وقـــارا؟؟ چرا برای خداوند عظمتی قایل نیستید؟
(در آیات قبل، یک ویژگی ذکر شده:)
استکبروا استکبارا.... البته آن مردم به شدت متکبر بودند
پس با این تکبر دیگر جایی برای کبریایی خداوند باقی نمی ماند!
(ان شاءلله که ارتباط ایات من درآوردی نبوده باشد بلکه از نوع "و ما رمیت اذ رمیت و لکن الله رمی" باشد) [ نظرات / امتیازها ]