کلمه «امطار» به معناى نازل کردن چیزى است از بالا به پایین، و لیکن بیشتر در قطرات باران استعمال مى‏شود، ممکن هم هست بگوییم در لغت به معناى همان باریدن باران است، و لیکن در آمدن سنگ از آسمان بطور استعاره استعمال شده است، و به هر حال اینکه گفتند: «فَأَمْطِرْ عَلَیْنا حِجارَةً مِنَ السَّماءِ» و به اسم آسمان تصریح کردند، براى دلالت بر این است که این سنگ باریدن صرفا به نحو یک آیه از آیات آسمانى باشد، و مانند سایر آیات آسمانى هلاکت خدایى شمرده شود. [ نظرات / امتیازها ]

باریدن سنگ از آسمان بر سر ایشان که درخواست آن را کرده بودند خود یکى از اقسام عذاب است، و سایر اقسام آن داخل در تحت جمله «أَوِ ائْتِنا بِعَذابٍ أَلِیمٍ» مى‏باشد، و به همین منظور یعنى به منظور اینکه تمامى اقسام باقیمانده را شامل شود کلمه عذاب را نکره و بدون الف و لام آورد، و معنایش این است: «یا عذاب دیگرى بر ما بفرست که دردناک باشد». و اگر در میان همه اقسام عذاب الیم، فقط سنگ باران را ذکر کردند براى این بود که در این قسم عذاب، هم عذاب جسم است و هم عذاب روح، عذاب جسم است براى اینکه بدن را متالم مى‏سازد، و عذاب روح است براى اینکه متضمن ذلت و اهانت است. [ نظرات / امتیازها ]

جمله «إِنْ کانَ هذا هُوَ الْحَقَّ مِنْ عِنْدِکَ» دلالت لفظى دارد بر اینکه آنچه را که از آن جناب یا به لسان قال شنیده بودند و یا به لسان حال، پى به دعوتش برده بودند این بوده که آن جناب مى‏خواسته است ادعا کند که: «هذا هو الحق من عند اللَّه- دین حقى که از ناحیه خدا است تنها و تنها این است که من آورده‏ام» و در این کلام معناى حصر نهفته است، بخلاف اینکه اگر مى‏فرمود: «هذا حق من عند اللَّه- این دین حق است و از ناحیه خدا است» که آن حصر را نمى‏رساند، و این عبارت را به کسى خطاب مى‏کنند که اصلا بدین آسمانى و الهى معتقد و قائل نباشد مانند مشرکین یعنى بت‏پرستان که مى‏گفتند: «ما أَنْزَلَ اللَّهُ عَلى‏ بَشَرٍ مِنْ شَیْ‏ءٍ- خداوند بر هیچ بشرى هیچ دینى نازل نکرده». به خلاف عبارت اول، که با آن به کسى خطاب مى‏کنند که معتقد باشد به اینکه دین حقى از ناحیه خدا و رسالت الهیى که آن دین حق را از طرف خدا تبلیغ کند هست، چیزى که هست منکر این باشد که آورده‏هاى رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) و یا بعضى از آنها حق و از ناحیه خدا باشد، در مقابل چنین کسى است که گفته مى‏شود: «دین حقى که از ناحیه خدا باشد تنها و تنها این است که من آورده‏ام، لا غیر» و همچنین در مقام انکار چنین دعوایى است که بطور شرطبندى گفته مى‏شود: «پروردگارا اگر این همان دین حق است که از ناحیه تو است پس از آسمان سنگ بر ما بباران و یا ما را به عذاب دردناکى دچار کن».

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

اینگونه نفرین‏ها، یا از شدّت تعصّب و لجاجت است، یا براى عوام‏فریبى است. بر خود نفرین مى‏کنند تا مردم ساده‏دل احساس کنند که آنان حقّ هستند و اسلام، باطل است. پس از تعیین حضرت على علیه السلام به امامت از سوى پیامبر اکرم صلى الله علیه وآله که به فرمان خداوند در غدیر خم انجام شد و حضرت فرمودند: «مَن کنت مولاه فهذا علىّ مولاه»، نعمان‏بن حارث که از منافقان بود، نزد پیامبر آمده و گفت: ما را به توحید، نبوّت، جهاد، حج، روزه، نماز و زکات، دستور دادى پذیرفتیم، حالا هم این جوان را امام ما قرار داده‏اى؟! پیامبر صلى الله علیه وآله فرمود: به فرمان خدا بود. او از شدّت ناراحتى به خود نفرین کرد و در نفرین، از همین آیه اقتباس کرد. <505> امّا هنوز چند قدمى برنداشته بود که سنگى از آسمان بر سر او فرود آمد و او را به هلاکت رساند و آیات اوّل سوره معارج نازل گردید. <506> «سئل سائل بعذاب واقع» 1- گاهى تقدّس‏نمایى و سوگند یادکردن، از حربه‏هاى دشمن براى فریب مؤمنان است. «الّلهم...» 2- عناد و لجاجت، انسان را تا مرز رضایت به نابودى خویش پیش مى‏برد. «فامطر علینا حجارة...» 3- برخى از مخالفان پیامبر، به خدا و تأثیر او در هستى و اثر داشتن دعا معتقد بودند. «الّلهم ان کان... امطر علینا... او ائتنا...» [ نظرات / امتیازها ]

بسم الله الرحمن الرحیم
کلمه «اللهم» 5 مرتبه در قرآن کریم ذکر شده است.
پروردگارا! به حقّ پنج تن آل عبا، علیهم السلام، دل های ما را به نور قرآن حکیم منور فرما! [ نظرات / امتیازها ]

1 مفسران قرآن در مورد این گفتار مشرکان دو احتمال داده اند:

نخست آن که، مشرکان براثر شدت تعصّب و لجاجت، مى پنداشتند که آیین اسلام بى اساس است؛ ازاین رو تقاضاى عذاب مى کردند

و احتمال دوم آن است که سرکردگان مشرکان، براى فریب مردم، گاهى این نفرین ها را مى کردند تا به افراد ساده لوح نشان دهند که آیین اسلام باطل است، در حالى که در دلشان چیز دیگرى بود

2 با وجود معجزه ى قرآن، درخواست معجزه ى تازه لغو بود؛ و علاوه برآن ، درخواست معجزه اى که معجزه خواهان را نابود کند، درخواستى بى معنا و بى هدف است؛ چون معجزه براى اثبات حق و هدایت مردم است، نه براى نابودى مردم؛ و در آیه ى بعد نیز اشاره شده که نزول عذاب الهى دو مانع داشت [ نظرات / امتیازها ]