🔸یکی از پرکاربردترین تاکیدات قرآن؛ استفاده از "مفعول مطلق" در آخر جمله است.برای نمونه "
💐 کلاَّ إِذا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا فجر/21
💐 أنَّا صَبَبْنَا الْماءَ صَبًّا عبس/25
💐 ثمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا عبس/26
که در آنها "دکّا "؛ " صبّاً " و "شَقّاً " مفعول مطلقی است که برای تاکید بکار رفته است.
🌱این تاکیدها در ترجمه های رایج قرآن کریم؛ فقط با افزودن یک "یا" به آخر معنای هر فعل بصورت "تعجبی" معنی می شود.(برای مثال در نمونه های صدرالاشاره بصورت "کوبیدنی"؛ "ریختنی" و " شکافتنی" ترجمه شده اند که خالی از مفاهیم رسا می باشد)
🔺به نظر میرسد این نوع تاکید؛ علاوه بر اینکه نشان دهنده شگفتی حاصل از آثار افعال بکار رفته در اول جمله( برای مثال: دُکَّتِ؛ صَبَبْنَا و شَقَقْنَا) است بلکه بسته به معنای فعل؛ بیانگر "توصیف برترین و یا بدترین (سخت ترین) شکل ممکن از انجام افعال" مزبور است که مع الاسف در ترجمه های رایج قرآن کریم، مغفول مانده است.
🌱ترجمه های صحیح در مثالهای مزبور:
دکّا = سخت ترین کوبیدن
صبّاً = برترین بارش(ریختن)
شَقّاً = برترین شکافتن؛ شکافتنی بی نظیر.
والله اعلم🌷 [ نظرات / امتیازها ]