1 - بهشتیان، هیچ گونه صدا و سخن بیهوده اى در بهشت برین نمى شنوند.
لاتسمع فیها لـغیة
«کلام لغو»; یعنى، آنچه قابل اعتنا نیست و بدون تأمل و اندیشه گفته شده است (مفردات راغب) و کلمه «لاغیة»; یعنى، سخن زشت (قاموس) گفتنى است که «لاغیة» اسم فاعل و وصفى مناسب با گوینده سخن است. توصیف سخن به وصفى که مخصوص گوینده آن است، بر مبالغه دلالت دارد; یعنى، سخنى که حتى اندکى از «لغو» را پدید آورد، به گوش بهشتیان نخواهد خورد.
2 - اهل بهشت، هیچ گونه سخن لغو و بیهوده اى در آن جا نمى گویند.
فى جنّة ... لاتسمع فیها لـغیة
شنیده نشدن «لغو»، نشانه نبودن آن است.
3 - نشنیدن سخن لغو و بیهوده، از نعمت هاى الهى براى بهشتیان
ناعمة ... لاتسمع فیها لـغیة
4 - پرهیز از گفتن و شنیدن سخنان نسنجیده، بى ثمر و زشت، کارى پسندیده و مطلوب است.
لاتسمع فیها لـغیة
پیراسته خواندن بهشتیان از شنیدن گفتار «لغو»، بیانگر ناروا بودن آن است.
[ نظرات / امتیازها ]
[11] و چون نفس به خرسندی و تن به میوه‌ها و سایه‌های درختان خرم و پایگاه بلند اطمینان و آرامش پیدا کند، به امن و امانی نیاز دارد که آنان در اینکه جا به بهترین صورت مییابند، نه تعدی وجود دارد و نه ستمگری و نه فریبکاری و نه مکاری، و بلکه نه کلمات نادرستی که به مقدسات ایشان بی‌احترامی کند (همچون کلمات شرکی که در دنیا آزارشان می‌داد) یا به خودشان اسائه ادب باشد (همچون فحش و لعن و غیبت و تهمت و مانندهای آنها) و نه حتی کلمات بیهوده (که ناچیزان اوقات خود را بی‌فایده با آنها تلف می‌کنند)، هرگز ... آنان در صلح وصفایی شامل و فراگیر به سر می‌برند.
«لا تَسمَع‌ُ فِیها لاغِیَةً- در آن هیچ لغوی نمی‌شنوی.»
در دنیا چنان بودند که چون بر لغو و بیهوده‌ای می‌گذشتند، بزرگوارانه آن را ترک می‌کردند، و به تلفظ کردن کلمه بدی نمی‌پرداختند، و آزار مردمان را با فرو خوردن خشم و چشم‌پوشی تحمل می‌کردند، و به همین سبب خدا پاداش ایشان را آکنده از صلح و صفا و خرسندی به ایشان بخشید.
آری، مؤمنان برای خود و در محیط زندگی خاص‌ّ خویش، و در حدود امکانات دنیا، صورت کوچکی از بهشت فراهم می‌آوردند، و پیش از انتقال پیدا کردن به بهشت جاودانی از نعمت آن برخوردار بودند.
[ نظرات / امتیازها ]