آیه شریفه به حسب مدلولش عام است و اختصاص به طایفهاى ندارد، دلیل بر این معنا این است که کلمه «اتقى» را با جمله «الَّذِی یُؤْتِی مالَهُ» توصیف کرده، و معلوم است که این توصیف امرى است عمومى، و همچنین توصیفهاى بعدى، و این منافات ندارد با اینکه آیات و یا همه سوره به خاطر یک واقعه خاصى نازل شده باشد، هم چنان که در روایات اسباب نزول سبب خاصى برایش ذکر شده است.
[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]توضیح : اما اطلاق مفضل علیه به طورى که شامل همه مردم از صالح و طالح شود، و در نتیجه مفضل تنها شامل یک نفر گردد، و یا یک نفر در هر عصر بشود، و معنا چنین گردد که از میان همه مردم تنها آن یک نفرى داخل دوزخ نمىشود که از همه با تقواتر است، و نیز در جمله قبلى معنا چنین شود که داخل دوزخ نمىشود مگر تنها آن یک فردى که در هر عصر از سایرین شقىتر باشد، توجیهى است که به هیچ وجه سیاق آیات اول سوره با آن مساعدت ندارد، و همچنین با انذار عمومى که در جمله «فَأَنْذَرْتُکُمْ ناراً تَلَظَّى» شده نمىسازد، چون معنا ندارد بگوییم: همه شما را انذار مىکنم از آتش دوزخى که به جز یک نفر از شما در آن جاودانه نمىافتد، و تنها یک نفر از شما از آن نجات مىیابد.
[ بستن توضیحات ] [ نظرات / امتیازها ]