106) آرى، قرآن را به مقتضاى نیازها و رویدادها بخش بخش و به صورتى که خوانده شود فرو فرستادیم تا آن را با درنگ بر مردم تلاوت کنى، و آن را به تدریج فرو فرستادیم.

107) بگو: به آن ایمان بیاورید یا ایمان نیاورید، در حقانیت آن تأثیرى ندارد. قطعاً کسانى که پیش از نزول قرآن از معارف الهى برخوردار شده اند، هنگامى که قرآن بر آنان تلاوت شود، سجده کنان، بر چانه هاى خود بر زمین مى افتند.

108) و مى گویند: منزّه است پروردگار ما. او قیامت را برپا خواهد کرد، زیرا وعده پروردگار ما قطعاً انجام شدنى است.

109) آرى، گریه کنان بر چانه هاى خود به روىْ مى افتند و قرآن آنان را فروتنى مى افزاید.

110) بگو: خدا را با نام ( اللّه ) بخوانید یا با نام ( رحمان ) تفاوت نمى کند، هر کدام را بخوانید از نیکوترین نام هاست و نیکوترین نام ها همه از آن اوست. و نماز خود را با صداى بلند مخوان و آن را بسیار آهسته نیز مخوان، بلکه میان این دو راهى بجوى.

111) و بگو: ستایش همه از آنِ خداوند است، همان کسى که فرزندى براى خود نگرفته و در فرمانروایى شریکى ندارد و در تدبیر جهان هستى درمانده نیست تا نیاز به یاورى داشته باشد. خدا را سپاس گوى و او را چنان که شایسته است به بزرگى یاد کن.

2) کتابى که مایه برپایى جوامع انسانى است، تا کافران و گنهکاران را به عذابى سخت که از جانب خداست بیم دهد و به مؤمنانى که کارهاى شایسته مى کنند نوید دهد که براى آنان پاداشى نیکو ( بهشت ) خواهد بود.

3) و براى همیشه در آن ماندگارند.

4) و تا کسانى را که گفتند: خدا فرزندى برگرفته است، هشدار دهد.