(لا یتخذ المؤمنون الکافرین اولیاء من دون المؤمنین ):(مؤمنین نبایدکفار را ولی و سرپرست خود بگیرند ،با اینکه در بین مؤمنان کسی را دارند که سرپرست آنها شود)(ولایت )دراصل به معنای مالکیت و تدبیر امر است ولی اغلب در مورد حب و دوستی استعمال می شود،پس ولی گرفتن از کفارمستلزم امتزاج روحی با آنان و پیروی و متأثرشدن از آنان در شئون زندگی و برگزیدن آنان بر مؤمنین است ، چون اختلاف بین دوصفت ایمان و کفرمستلزم جدایی ومفارقت کفار از مؤمنین در ولایت و دوستی و همچنین طریقه سلوک در زندگی است و کفار به مراتب از مؤمنان کسر درجه دارند و نسبت به آنان حقیرهستند،لذا شایسته نیست مسلمانان با آنان ارتباط ولائی برقرار کنند،(ومن یفعل ذلک فلیس من الله فی شی ء):(و هر کس چنین کند ،دیگر نزد خدا هیچ حرمتی ندارد)لذا (شی ء)دلالت بر نفرت گوینده از چنین شخصی است که حتی نامش رانمی خواهد بیاورد،مانند اینکه ما از امور زشت و قبیح به کنایه اسم می بریم ،پس آنان در هیچ کار یا حالت ویا نشانی از حزب خدا نیستند و در واقع هیچ نسبت وارتباط دینی و عقیدتی و ولایی هم با مؤمنان و حزب خدایی ندارند،(الا ان تتقوامنهم تقاه ):مگر اینکه از روی تقیه و پروا از آنان چنین عملی را انجام دهید)یعنی صرفااز روی خوف و ترس آنها را سرپرست گرفته باشید،نه به سبب پیوند قلبی وحب و ولایت و اینچنین ولایت و سرپرستی در واقع ولایت واقعی نیست ،پس استثناء در جمله فوق استثناء منقطع است نه متصل ، این آیه مطابق روایت ائمه اهل بیت دلالت بر جواز تقیه می نماید،(و یحذرکم الله نفسه و الی الله المصیر):(خداوند شما را از خودش برحذر می دارد،(بترسید از غضب الهی )و باز گشت بسوی خداست )(حذر)یعنی احتراز و ترس از امری وحشت آور و ترسناک و در واقع باید از عذاب الهی هراس داشت وجز او ازهیچ کس نباید ترسید،چون امری که مانع او بشود و هیچ مایه امیدی که بتواند شری را ازمجرم دفع کند وجود ندارد،بلکه فقط به خود خدا باید امید بست ،شاید که بدی را رفع نماید، لذا برگزیدن کفار و غیر مؤمنان برای دوستی و ولایت در واقع خارج شدن از روش عبودیت و طرد ولایت خدای سبحان است ، و ورود درگروه مخالف دین و فساد در امر دین می باشد و این عمل طغیان و افساد در نظام فطری است که بدترین و خطرناک ترین ضرر را برای دین دارد، و حتی ضررش از کفر کفار و شرک مشرکان هم بیشتر است ،چون آنان دشمنی شان برای دین آشکار است و به سهولت می توان با آنها درگیر شد و شرشان را از حومه دین دفع نمود،اما مسلمانی که دعوی دوستی با دین می کند و در دل دوستدار دشمنان دین است به مراتب ضررش بیشتر است ،چون دوستی و انس دوستان با دشمنان دین باعث هلاکتی می گردد که دیگر امید حیات و بقائی برای آنان نیست و این امرطغیان بر خداوند بواسطه ابطال و افساد دین اوست وسزاوار است که خداوندآنها را برحذر دارد و تخذیر خداوند دلالت بر عذاب حتمی و مقتضی می کند،چون متعلق تخذیر خود خداوند است و این امر دلالت بر عدم وجودحائل و عاصم می نماید،و چون بازگشتگاه همه بسوی اوست ، پس هیچ مفر وبازدارنده ای از عذاب خدا وجود ندارد. [ نظرات / امتیازها ]

خدای سبحان ارتباط ولایی با کافران را ممنوع کرده است.
ارتباط با کافران با برخی انگیزه‏ها گناه کبیره و فسق بزرگ و گاه کفرآور است و کسی که با آنان چنین رابطه ولایی برقرار کند همانند آنان گرفتار غضب الهی خواهد شد؛ اما رابطه با کافران بدون تولی و ولاء و محبت جایز است.
مؤمنان حتی «مودت» به کافران نیز ندارند که پایین‏ترین مرحله است چه رسد به «تولی» یا «اتخاذ» ولی که به صورت ملکه و مستحکم‏ترین پیوند است و با نخستین مرتبه نهی از منکر که انزجار قلبی است و همچنین با دوستی خدا منافات دارد.
راز ممنوع بودن ولای کافران ـ که دوست دارند مؤمنان نیز کافر و همسان آنان شوند ـ تأثیر سوء این‏گونه روابط بر مؤمنان و پدیدآوردن زمینه انحراف و کژراهه روی آنان از معارف دینی است.
پیامد ولای کافران از دست دادن ایمان و قطع رابطه با خداست که به محرومیت از همه درجات فیض و رحمت خاص الهی می‏انجامد، زیرا این‏گونه رحمتها نصیب مؤمنان عادل می‏شود.
آری اگر ایجاد رابطه از روی تقیه باشد که تقیه دستوری دینی و از خطوط کلی دین ـ نه شریعت ـ است چنین پیامدی ندارد.
جمله ﴿ویُحَذِّرُکُمُ اللهُ نَفسَه﴾ تهدیدی از جانب خداست و انسانها را به پرهیز و پروای الهی فرا می‏خواند و هشداری نیز به اهل حکمت و معرفت است که از توقع فکر درباره ذات خدا یا انتظار شهود او برحذر باشند.
جمله‏پایان آیه ﴿واِلَی اللهِ المَصیر﴾ بیانگر صیروت هستی به سوی خداست. انسان نیز همراه با کاروان هستی به سمت خدا در «تحول» و «شدن» است و در این صیرورت یا بهشت می‏شود یا دوزخ. [ نظرات / امتیازها ]

با توجّه به قدرت بى‏انتهاى الهى در آیات قبل، جایى براى پذیرفتن سلطه کفّار نیست. «بیدک الخیر، تولج اللیل، لایتخذ...»
در این آیه سیماى سیاست خارجى، شیوه‏ى برخورد با کفّار، شرایط تقیّه و جلوگیرى از سوء استفاده از تقیّه بیان شده است.
تقیّه، به معناى کتمان عقیده‏ى حقّ از ترس آزار مخالفان و ترک مبارزه با آنان به جهت دورى از ضرر یا خطرِ مهم‏تر است. تقیّه، گاهى واجب و گاهى حرام است. قرآن در آیه 106 سوره نحل، درباره‏ى تقیّه سخنى گفته که شأن نزول آن عمار یاسر است. [ نظرات / امتیازها ]

با دشمنان طرح دوستى نریزید
در آیات گذشته سخن از این بود که عزت و ذلت و تمام خیرات به دست خدا است ، و در این آیه به همین مناسبت مؤ منان را از دوستى با کافران شدیدا نهى مى کند، زیرا اگر این دوستیها به خاطر کسب قدرت و ثروت و عزت است ، همه اینها به دست خدا است .
مى فرماید: ((افراد با ایمان نباید غیر از مؤ منان (یعنى ) کافران را دوست و ولى و حامى خود انتخاب کنند)) (لا یتخذ المؤ منون الکافرین اولیاء من دون المؤ منین ).
((و هر کس چنین کند در هیچ چیز از خداوند نیست )) و رابطه خود را به کلى از پروردگارش گسسته است (و من یفعل ذلک فلیس من الله فى شى ء).
این آیه در زمانى نازل شد که روابطى در میان مسلمانان و مشرکان با یهود
نصارى وجود داشت ، و چون ادامه این ارتباط، براى مسلمین زیانبار بود، مسلمانان از این کار نهى شدند، این آیه در واقع یک درس مهم سیاسى اجتماعى به مسلمانان مى دهد که بیگانگان را به عنوان دوست و حامى و یار و یاور هرگز نپذیرند، و فریب سخنان جذاب و اظهار محبتهاى به ظاهر صمیمانه آنها را نخورند، زیرا ضربه هاى سنگینى که در طول تاریخ بر افراد با ایمان و با هدف واقع شده در بسیارى از موارد از این رهگذر بوده است .
تاریخچه استعمار مى گوید: همیشه ظالمان استثمارگر در لباس دوستى و دلسوزى و عمران و آبادى ظاهر شده اند.
فراموش نباید کرد (واژه استعمار که به معنى اقدام به عمران و آبادى است نیز از همین جا گرفته شده ) آنها به نام عمران و آبادى وارد مى شدند و هنگامى که جاى پاى خود را محکم مى کردند، بیرحمانه بر آن جامعه مى تاختند و همه چیز آنها را به یغما مى بردند.
جمله (من دون المومنین ) اشاره به این است که در زندگى اجتماعى هر کس نیاز به دوستان و یاورانى دارد، ولى افراد با ایمان باید اولیاى خود را از میان افراد با ایمان انتخاب کنند و با وجود آنان چه نیازى به کفار بى رحم و ستمگر است ، و تکیه بر وصف ایمان و کفر، اشاره به این است که این دو از یکدیگر بیگانه و آشتى ناپذیرند.
جمله (فلیس من الله فى شى ء) اشاره به این است که : افرادى که با دشمنان خدا پیوند دوستى و همکارى برقرار سازند، ارتباطشان با خداوند و خدا پرستان گسسته مى شود.
سپس به عنوان یک استثناء از این قانون کلى مى فرماید: (مگر اینکه از آنها به پرهیزید) و تقیه کنید (الا ان تتقوا منهم تقیة ).
همان تقیهاى که براى حفظ نیروها و جلوگیرى از هدر رفتن قوا و امکانات و
سرانجام پیروزى بر دشمن است .
در چنین موردى ، جایز است که مسلمانان با افراد بى ایمان ، به خاطر حفظ جان خود و مانند آن ابراز دوستى کنند.
و در پایان آیه ، هشدارى به همه مسلمانان داده ، مى فرماید: (خداوند شما را از (نافرمانى ) خود بر حذر مى دارد، و بازگشت (همه شما) به سوى خداست ) (و یحذرکم الله نفسه و الى الله المصیر).
این دو جمله ، بر مساله تحریم دوستى با دشمنان خدا تاکید مى کند، از یک سو مى گوید از مجازات و خشم و غضب خداوند بپرهیزید، و از سوى دیگر مى فرماید: (اگر مخالفت کنید بازگشت همه شما به سوى او است و نتیجه اعمال خود را خواهید گرفت ).
[ نظرات / امتیازها ]

پیوند با بیگانگان ممنوع! در آیات گذشته سخن از این بود که عزت و ذلت و تمام خیرات به دست خداست و در این آیه به همین مناسبت مؤمنان را از دوستى با کافران شدیدا نهى مى‏کند، مى‏فرماید: «افراد با ایمان نباید غیر از مؤمنان (یعنى) کافران را دوست و ولى و حامى خود انتخاب کنند» (لا یَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْکافِرِینَ أَوْلِیاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ).

«و هر کس چنین کند در هیچ چیز از خداوند نیست» و رابطه خود را بکلى از پروردگارش گسسته است (وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ فَلَیْسَ مِنَ اللَّهِ فِی شَیْ‏ءٍ).

این آیه در واقع یک درس مهم سیاسى- اجتماعى به مسلمانان مى‏دهد که بیگانگان را به عنوان دوست و حامى و یار و یاور هرگز نپذیرند.

سپس به عنوان یک استثنا از این قانون کلى مى‏فرماید: «مگر این که از آنها بپرهیزید و تقیه کنید» (إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً).

همان تقیه‏اى که براى حفظ نیروها و جلوگیرى از هدر رفتن قوا و امکانات و سر انجام پیروزى بر دشمن است.

مسأله تقیه در جاى خود یک حکم قاطع عقلى و موافق فطرت انسانى است.

و در پایان آیه، هشدارى به همه مسلمانان داده مى‏فرماید: «خداوند شما را از (نافرمانى) خود بر حذر مى‏دارد، و بازگشت (همه شما) به سوى خداست» (وَ یُحَذِّرُکُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَ إِلَى اللَّهِ الْمَصِیرُ).

دو جمله فوق بر مسأله تحریم دوستى با دشمنان خدا تأکید مى‏کند، از یک سو مى‏گوید از مجازات و خشم و غضب خداوند بپرهیزید، و از سوى دیگر مى‏فرماید: «اگر مخالفت کنید بازگشت همه شما به سوى اوست و نتیجه اعمال خود را خواهید گرفت».

[ نظرات / امتیازها ]