توضیح : آیه جمله «یَهْدِی بِهِ اللَّهُ» را مقید کرده به جمله «مَنِ اتَّبَعَ رِضْوانَهُ» و خلاصه شرط کرده که تنها کسانى را هدایت می کند که‏ خوشنودى خدا را دنبال می کنند، معلوم می شود خداى هادى که هدایت گر او است، وقتى هدایت بالقوه اش فعلیت پیدا می کند که مکلف پیرو رضوان و خوشنودى او باشد پس در اینجا هدایت به معنای رساندن به مقصد است. [ بستن توضیحات ]

توضیح : هر جا که اخراج از ظلمات به سوى نور به غیر خداى تعالى نسبت داده شود مثلا بگوئیم پیغمبر خدا و یا کتاب خدا مردم را به اذن خدا از ظلمتها به سوى نور بیرون می آورد، در اینگونه موارد اذن خداى تعالى به معناى رضاى او خواهد بود، نظیر این آیه که می فرماید: «کِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیْکَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِ رَبِّهِمْ» (ابراهیم/1)، و در این آیه اخراج مردم از ظلمات به سوى نور را مقید کرد به اذن پروردگارشان تا با این وسیله توهم استقلال انبیا در هدایت و سببیت بیرون شدن به سوى نور را باطل و نفى نماید و بفهماند که سبب حقیقى این هدایت خداى سبحان است، و اگر در آیه «وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى‏ بِآیاتِنا أَنْ أَخْرِجْ قَوْمَکَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ» (ابراهیم/5)، اخراج را مقید به اذن خدا نکرده براى این بود که امر خارج کن خود مشتمل بر معناى اذن بود، و حاجتى به آوردن اذن نبود. [ بستن توضیحات ]