سپس در اشاره به دگرگونى حال انسانها مىفرماید:
خافِضَةٌ رافِعَةٌ
این رویداد تکاندهنده گروهى را به ذلت مىکشد و به کیفر کردارشان مىرسند و گروهى به پاداش عملکرد شایسته و درستاندیشى خویش به عزت و سرفرازى اوج مىگیرند.
به باور «ابن عباس» منظور این است که: با آن رویداد بزرگ گروهى از انسانها ذلیل و گروهى سربلند مىگردند.
امّا به باور «حسن» و «جبایى» منظور این است که: با رخ دادن آن رخداد هولناک، گروههایى به سوى آتش کشیده مىشوند و گروههایى به سوى بهشت هدایت مىگردند.
مفهوم روشنتر و کاملتر این دو تفسیر این است که: روز رستاخیز با رخ گشودنش گروهى از انسانها را - که عنوانهاى پر زرق و برقى، چون: ریاست، رهبرى، فقاهت، وزارت، وکالت، قضاوت، فرماندهى و نظیر اینها را در دنیا یدک کشیده و دست به ستم و شقاوت یازیدهاند - به ذلت و حقارت و آتش شعلهور دوزخ مى کشد و در برابر آنان ستمدیدگان حقطلب و آزادمنش و بشردوست - که در فرهنگ آن شقاوتپیشگان و اصلاحناپذیرانِ بىمقدار محکوم بودند - به عزت و سرفرازى اوج مىبخشد و به بهشت پرنعمت خدا هدایت مىکند.
[ نظرات / امتیازها ]