در این آیه شریفه شبهه منکرین معاد را که به جز استبعاد اساسى ندارد دفع مى‏کند، شبهه آنان این است که چطور ممکن است موجودات فانى و متلاشى شده در عالم، دوباره برگردند؟ با اینکه حوادث عالم و اعمال و صفات قابل شمار نیست؟ بعضى ظاهر و علنى، و بعضى باطن و سرى است، بعضى به چشم دیده مى‏شود و بعضى جزو غیب به شمار مى‏رود؟

آیه شریفه جواب مى‏دهد که خدا آنچه در آسمانها و زمین است- که آن نیز قابل شمار نیست- مى‏داند، و آنچه شما در باطن خود پنهان مى‏کنید و آنچه علنى مى‏سازید همه را مى‏داند. [ نظرات / امتیازها ]

جمله «وَ اللَّهُ عَلِیمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ» به گفته بعضى اعتراضى است که به عنوان دنباله سخن آورده شد، تا شمول علم خدا به «ما تُسِرُّون» و به «ما تُعْلِنُونَ» را کاملا روشن سازد، و معنایش این است که وقتى خداى تعالى محیط به مضمرات و اسرار نهفته در سینه‏هاى مردم است، اسرارى که خودشان هم توجهى به آنها ندارند، آن وقت چگونه ممکن است «ما تُسِرُّونَ» و «ما تُعْلِنُونَ» بر او پوشیده بماند. [ نظرات / امتیازها ]

در جمله « وَ اللَّهُ عَلِیمٌ ...» با اینکه مى‏توانست بفرماید: «و هو علیم» اگر به جاى ضمیر، اسم ظاهر را آورد، براى این بود که به علت حکم اشاره کرده و فهمانده باشد اگر عالم به اسرار و آشکار شما است، براى این است که اللَّه است، و نیز براى این بود که قاعده‏اى کلى باشد تا نظیر مثلى معروف همه به آن تمسک کنند. [ نظرات / امتیازها ]

●در این آیه سه مرتبه از علم خداوند سخن به میان آمده است: علم به تمام موجودات هستی «ما فی السموات و الارض »،علم به آشکار و نهان انسان ها «ما تسرّون و ما تعلنون»،علم به افکار و نیّت ها «ذات الصدور »،آن هم علم دائمی که از قالب فعل مضارع «یعلم» استفاده می شود و علم عمیق که از قالب «علیم» استفاده می شود.
●ایمان به اینکه خداوند ناظر بر اعمال ما می باشد و همه چیز را می داند، بهترین وسیله برای دوری از گناه و حفظ تقوا است.
●با توجه به اینکه در آیه قبل فرمود: «والیه المصیر» بازگشت همه به سوی اوست، این آیه به منزله پاسخ از یک سؤال مقدّر است و آن اینکه: انسان هایی که بعد از مردن، پوسیده و متلاشی و پراکنده می شوند چگونه به سوی خدا باز می گردند؟! آیه پاسخ می دهد خداوند به تمام ذرّات متلاشی و پراکنده شده آگاه است و مخلوط شدن اجزای مردگان، سبب گم شدن و از بین رفتن آنها نمی شود.
[ نظرات / امتیازها ]