در خصوص عبارت نذیر در این آیه و آیه قبل، لازم بقید است:
نذیر عبارتی عام و اعم از انبیاء، ائمه، علما و حتی آمرین به معروف و ناهیان از منکر می تواند باشد که اتفاقاً سیاق آیه این احتمال را بسیار قوی مینماید. کما اینکه در آیه (122) سوره «توبه» می خوانیم: «وَ ما کانَ الْمُؤْمِنُونَ لِیَنْفِرُوا کَافَّةً فَلَوْلا نَفَرَ مِنْ کُلِّ فِرْقَة مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِیَتَفَقَّهُوا فِی الدِّینِ وَ لِیُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرُونَ»؛ (و شایسته نیست مؤمنان همگى [به سوى میدان جهاد] کوچ کنند؛ چرا از هر گروهى از آنان، طایفه اى کوچ نمى کند [و طایفه اى در مدینه بماند]، تا در دین [و احکام اسلام] آگاهى یابند و به هنگام بازگشت به سوى قوم خود، آنها را بیم دهند؟! شاید [از مخالفت فرمان پروردگار] بترسند، و خوددارى کنند).
ملاحظه می گردد که در اینجا از فقیهان نیز بعنوان نذیران قومشان یاد شده است. [ نظرات / امتیازها ]