حرفى که در تفسیر این آیه باید گفته شود، همان حرفى است که در آیه مشابه آن در داستان نوح گفتیم، تنها چیزى که در خصوص این جمله باید بگوییم این است که قوم هود بیشتر از قوم نوح بى‏شرمى و وقاحت کردند، چه آنان نوح (علیه السّلام) را تنها مردى گمراه دانستند، و اینان هود را مردى سفیه خواندند، و در عین حال هود (علیه السّلام) وقار نبوت را از دست نداد و ادبى را که انبیاء در دعوت الهى خود باید رعایت کنند فراموش نفرمود، و با کمال ادب فرمود: «یا قوم» و این لحن، لحن کسى است که نهایت درجه مهربانى و حرص بر نجات مردمش را دارد. [ نظرات / امتیازها ]

به طورى که مى‏بینید در رد تهمت سفاهت از خود و اثبات ادعاى رسالت خویش، هیچ تاکیدى به کار نبرد، براى اینکه اولا در مقابل مردمى لجوج، لجبازى و اصرار نکرده باشد، و در ثانى بفهماند که ادعایش آن قدر روشن است که هیچ احتیاجى به تاکید ندارد. [ نظرات / امتیازها ]