بعضى سؤ ال مى کنند که چگونه در آغاز آیه اول گفته شده است خواه از روى اختیار یا اکراه انفاق کنید پذیرفته نمى شود.
در حالى که در آخر آیه دوم تصریح شده که آنها جز از روى کراهت انفاق نمى کنند آیا این دو با هم منافات ندارد؟
ولى با توجه به یک مطلب پاسخ این سؤ ال روشن مى شود و آن اینکه آغاز آیه اول در واقع به صورت یک (قضیه شرطیه ) است ، یعنى اگر از روى اطاعت و یا اکراه انفاق کنید بهر شکل و بهر صورت باشد پذیرفته نخواهد شد، و مى دانیم قضیه شرطیه دلیل بر وجود شرط نیست ، یعنى به فرض که از روى میل و اختیار هم انفاق کنند فایده ندارد چون بى ایمانند.
ولى ذیل آیه 54بیان یک (قضیه خارجیه ) است و آن اینکه آنها همیشه از روى اکراه انفاق مى کنند (دقت کنید).
2 درس دیگرى که از آیات فوق مى توان گرفت این است که نباید تنها به نماز و روزه مردم فریفته شد زیرا منافقان ، هم نماز مى خواندند، و هم به ظاهر در راه خدا انفاق مى کردند، بلکه باید نمازها و انفاقهاى منافق گرانه را از اعمال پاک و سازنده مؤ منان راستین باز شناخت و اتفاقا با دقت و کنجکاوى در ظاهر عمل نیز غالبا شناخته مى شود.
و در حدیث مى خوانیم (لا تنظروا الى طول رکوع الرجل و سجوده فان ذلک شى ء اعتاده و لو ترکه استوحش ، و لکن انظروا الى صدق حدیثه و اداء امانته ): (تنها به رکوع و سجود طولانى افراد ننگرید، زیرا ممکن است این (عبادت عادتى ) باشد که از ترکش ناراحت شود و لکن به راستگوئى و اداء امانت آنها دقت کنید زیرا راستى و امانت از ایمان سرچشمه مى گیرد در حالى که رکوع و سجود عادتى با کفر و نفاق هم سازگار است ).

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ پاسخ ها / امتیازها ]