هیچ سخنی را بر زبان نمی‌آورد، مگر آن‌که نزد او نگهبانی آماده و مراقب حضور دارد.

🔹 دلایل این ترجمه:
«هیچ سخنی»: معادل «ما... من قول» با تأکید زبانی.
«بر زبان نمی‌آورد»: معادل دقیق «یلفظ».
«مگر آن‌که نزد او»: برگردان «إلّا لَدَیهِ» با بار هم‌زمانی و نزدیکی.
«نگهبانی آماده و مراقب»: ترجمهٔ دقیق «رَقِیبٌ عَتِیدٌ» بدون افزودن تفسیری همچون «فرشته»، «نوشتن»، یا «ثبت».

و اوست که بارانِ نافع (غَیث) را پس از آنکه نومید شدند فرو می‌فرستد، و رحمت خویش را می‌گستراند؛ و اوست ولیّ (سرپرست، کارسازِ مهربان) و شایسته‌ی ستایش.

آیا ندیده‌ای که خداوند است که ابرهایی را می‌رانَد (به‌آرامی و پیوسته)، سپس میان آن‌ها پیوند برقرار می‌کند، آنگاه آن را توده‌توده و انباشته می‌سازد؟ پس می‌نگری که باران (الْوَدْقَ) از لابه‌لای آن بیرون می‌تراود؛ و از آسمان، از کوه‌هایی [از ابر] که در آن، تگرگ نهاده شده است، [تگرگ] فرو می‌فرستد؛ پس به هر که بخواهد، می‌زند و از هر که بخواهد، آن را بازمی‌گرداند؛ نزدیک است درخشندگی برق آن، دیدگان را برباید.

«و رعد، به ستایش او تسبیح می‌گوید (یعنی تسبیحی آمیخته با حمد و عظمت)، و فرشتگان [نیز تسبیح می‌گویند] از بیم او؛ و صاعقه‌ها را فرو‌می‌فرستد، پس به‌وسیله‌ی آن‌ها هر که را بخواهد، در‌می‌گیرد (می‌زند و نابود می‌کند)، در حالی‌که آنان درباره‌ی خدا مجادله می‌کنند، و حال آن‌که او دارای قدرتی قاهرانه، تدبیری سخت‌گیرانه، و چیرگی‌ای شکست‌ناپذیر است.»

نکات کلیدی:

«بِحَمْدِهِ»: به معنای تسبیحی همراه با حمد و ستایش؛ نه صرف ذکر، بلکه اظهار عظمت در ستایش.

«مِنْ خِیفَتِهِ»: یعنی از ترس و هیبت الهی؛ نه از رعب مخلوقانه، بلکه از شکوه و جلال ربوبی.

«فَیُصِیبُ بِهَا»: فعل «أصاب» در این‌جا به معنای دربرگرفتن با عقوبت یا عذاب است.

«یُجَادِلُونَ فِی اللَّهِ»: یعنی مجادله در امر خدا، یا درباره‌ی صفات و ربوبیت او.

«وَهُوَ شَدِیدُ الْمِحَالِ»: "محال" واژه‌ای عمیق است که دربردارنده‌ی مفاهیمی چون «تدبیرِ قاهرانه»، «قدرتِ چیرگی»، و «کیفرِ قاطع» است؛ لذا ترجمه‌ی ترکیبی بر آن شایسته‌تر است.

و چه چیزی تو را آگاه کرد که قارعه ( آن کوبنده ی سهمگین و هولناک) چیست؟

چه چیز است آن قارعه (کوبنده‌ی هولناک)؟

قارعه (کوبنده‌ای سهمگین و تکان‌دهنده)

«آنگاه که کسانی که کافر شدند در دل‌هایشان خشم و تعصب جاهلی را جای دادند، خداوند تجلی شکوهمند آرامش خود را بر پیامبرش و بر مؤمنان فرو فرستاد و آنان را به کلمه‌ی تقوا ملتزم ساخت، و آنان شایسته‌تر و سزاوارتر از آن بودند، و خداوند به هر چیزی دانا است.»

توضیح:
به نظر می رسد، استفاده از «تجلی شکوهمند آرامش خود» به عنوان معادل «سکینته» بهترین انتقال معنای آرامش الهی است.
واژه «کلمه تقوی» به همان صورت استفاده شده است تا به معنای دقیق قرآن نزدیک باشد.

«همانا خدا از مؤمنانی که زیر آن درخت با تو بیعت کردند خشنود شد، پس آنچه را در دل‌هایشان بود دانست و تجلیِ شکوهمند آرامش‌بخش خویش را بر آنان فرو فرستاد و آنان را به فتحی نزدیک پاداش داد.»
توضیح:
«السَّکینَةَ» به «تجلیِ شکوهمند آرامش‌بخش خویش» ترجمه شده تا هم بعد الهی و هم نقش آن در ایجاد آرامش و ثبات قلبی را برساند.

«اگر او (پیامبر) را یاری نکنید، همانا خدا او را یاری کرد؛ آن‌گاه که کسانی که کفر ورزیدند، او را (از مکه) بیرون کردند، در حالی که دومین نفر از دو تن بود، آن‌گاه که در غار بودند و او به همراهش می‌گفت: «اندوهگین مباش، همانا خدا با ماست.» پس خدا تجلیِ شکوهمند آرامش‌بخش خویش را بر او(پیامبر ص) فرو فرستاد و او را با سپاهیانی که نمی‌دیدید تقویت کرد، و سخن کسانی که کفر ورزیدند را پست گردانید، و سخن خداست که برتر است، و خداوند شکست‌ناپذیر و حکیم است.»