در فضیلت این سوره- که به خاطر آغازش به نام سوره «ص» نامیده شده- در روایتى از پیامبر گرامى اسلام صلّى اللّه علیه و اله مى‏خوانیم: «کسى که سوره «ص» را بخواند به اندازه هرکوهى که خدا مسخر داود فرموده بود حسنه به او مى‏دهد، و از آلوده شدن و اصرار بر گناه صغیر و کبیر حفظ مى‏کند».
و در حدیث دیگرى از امام باقر علیه السّلام چنین آمده: «کسى که سوره «ص» را در شب جمعه بخواند از خیر دنیا و آخرت آنقدر (از سوى خداوند) به او بخشیده مى‏شود که به هیچ کس داده نشده، جز پیامبران مرسل، و فرشتگان مقرب، و خدا او و تمام کسانى را که از خانواده‏اش مورد علاقه او هستند وارد بهشت مى‏کند، حتّى خدمتگذارى که به او خدمت مى‏کرده».
البته منظور تلاوتى است اندیشه برانگیز، و تصمیم آفرین، اندیشه و تصمیمى که انگیزه عمل گردد، و محتواى سوره را در زندگى انسان پیاده کند.

دور بودن از شهر نشانه فرهنگ نیست وَ جاءَ مِنْ أَقْصَا الْمَدینَةِ رَجُلٌ

انسان کافر به خدا، دید محدود و تحلیل سطحى دارد. «فهم لا یبصرون»

غافلان بى‏ایمان، نه از گذشته عبرت مى‏گیرند، «خلفهم» و نه از معجزه و استدلالى که پیش روى آنان است. «من بین ایدیهم»
(صدها چراغ دارد و بى‏راهه مى‏رود، بگذار تا بیفتد و بیند سزاى خویش.)

قبل از اسلام معمول بود که بسیارى از مردم حجاز، دختران یتیم را به عنوان تکفّل و سرپرستى به خانه خود مى‏بردند، و بعد با آنها ازدواج کرده و اموال آنها را هم تملک مى‏کردند، و چون همه کار، دست آنها بود حتى مهریّه آنها را کمتر از معمول قرار مى‏دادند، و هنگامى که کمترین ناراحتى از آنها پیدا مى‏کردند به آسانى آنها را رها مى‏ساختند.

در این هنگام آیه نازل شد و به سرپرستان ایتام دستور داد در صورتى با دختران یتیم ازدواج کنند که عدالت را بطور کامل در باره آنها رعایت نمایند.

شخصى از قبیله «بنى غطفان» برادر ثروتمندى داشت که از دنیا رفت، و او به عنوان سرپرستى از یتیمان برادر، اموال او را به تصرف در آورد، و هنگامى که برادرزاده به حدّ رشد رسید، از دادن حق او امتناع ورزید، موضوع را به خدمت پیامبر صلّى اللّه علیه و آله عرض کردند، آیه نازل گردید، و مرد غاصب بر اثر شنیدن آن توبه کرد و اموال را به صاحبش بازگرداند و گفت: اعوذ باللّه من الحوب الکبیر: «به خدا پناه مى‏برم از این که آلوده به گناه بزرگى شوم».

فضیلت تلاوت این سوره:
پیامبر اسلام صلّى اللّه علیه و آله طبق روایتى فرمود: «هر کس سوره نساء را بخواند، گویا به اندازه هر مسلمانى که طبق مفاد این سوره ارث مى‏برد، در راه خدا انفاق کرده است و همچنین پاداش کسى را که برده‏اى را آزاد کرده به او مى‏دهند».
توضیح : بدیهى است در این روایت و در تمام روایات مشابه آن، منظور تنها خواندن آیات نیست بلکه خواندن، مقدمه‏اى است براى فهم و درک، و آن نیز به نوبه خود مقدمه‏اى است براى پیاده ساختن آن در زندگى فردى و اجتماعى.

درخـصـوص سـوره ((یـس )) در روایـتى از امام صادق (ع ) مى خوانیم که فرمود:
((یس نام رسول خداست و دلیل بر آن این است که بعد از آن مى فرماید تو از مرسلین و بر صراط مستقیم هستى )).

از پیامبر اکرم (ص) پرسیدند : کدام یک از سوره های قرآن برتر است؟ فرمودند :«سوره بقره»،عرض

کردند کدام آیه از آیات سوره بقره افضل است؟ فرمود :« آیة الکرسی.» (برگزیده تفسیر نمومه ج۱ ص ۳۵)

فضیلت سوره سجده♥

در فضیلت این سوره از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم نقل شده است:
هر کس سوره سجده را قرائت نماید
مانند آن است که شب قدر را احیا گرفته است.

از امام صادق علیه السلام نیز روایت شده است:
هر کس در شب های جمعه سوره سجده را قرائت کند
خداوند نامه اعمالش را در روز قیامت به دست راست او می دهد
و از او حسابرسی نمی کند و او را از همراهان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم
و اهل بیت گرامیش قرار می دهد.

پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم هر شب پیش از خواب سوره سجده
را قرائت می کردند و تا این سوره و سوره ملک را نمی خواندند
به رختخواب نمی رفتند

در روایتی دیگر از ایشان آمده که قرائت این سوره در شب موجب
امنیت از شیطان و ترفیع درجات در قیامت می شود
★★★★★★★★★★★★★★★★★★★
♥آثار و برکات سوره سجده♥

1) ایمنی از تب و درد مفاصل

از پیامبر گرامی اسلامی نقل شده: هر کس سوره سجده را بنویسد
و با خود همراه داشته باشد از مبتلا شدن به تب
و سردرد و درد مفاصل در امان است.

در روایتی از امام صادق علیه السلام نیز هم به داشتن نوشته
این سوره مبارکه و هم نوشیدن آب حاصل از شستن
این سوره برای رفع انواع تب ها مفید دانسته است.

2) عزل کردن حاکم ستمگر

در کتاب المصباح در باب خواص سوره سجده آمده: اگر سوره سجده را
بنویسد و در خانه والی و حاکمی قرار دهند در همان سال معزول می شود
---------------------------------------------
مجمع البیان، ج8، ص97

ثواب الاعمال، ص110

سنن الترمذی، ج4، ص239

کنزالعمال، ح2413

تفسیرالبرهان، ج4، ص385

المصباح کفعمی، ص456