1- پیامبران، یکدیگر را قبول دارند و تصدیق مى‏کنند. «و مصدّقا...»
2- دین، یک جریان است نه یک جرقه، و همه‏ى انبیا داراى هدفى واحد هستند. «و مصدّقا لما بین یدىّ من التوراة»
3- وعده‏ى محرومیّت زدایى، رفع محدودیّت‏ها و اعطاى آزادى‏هاى صحیح و معقول، رمز استقبال مردم است. «لاحلّ لکم بعض الّذى حرّم علیکم»
4- بعضى از محدودیّت‏ها در ادیان سابق، جریمه‏ى موقّت الهى بوده‏اند، نه حکم دائمى الهى. «لاحلّ لکم بعض الّذى حرّم علیکم»
5 - انبیا همان گونه که داراى ولایت تکوینى هستند و قدرت تصرّف در هستى را دارند؛ «اخلق لکم» صاحب ولایت تشریعى نیز هستند وقانون وضع مى‏کنند. «لاحلّ لکم...»
6- تنها کسى حقّ دارد قانون را عوض کند که رسول خدا و داراى معجزه باشد. بعد از جمله «احلّ لکم» جمله «جئتکم بآیة» آمده است.
7- معجزه از شئون ربوبیّت الهى و براى هدایت وتربیت مردم است. «آیة من ربّکم»
8 - هر کس اهل تعصّب وتحجّر باشد و تغییرات بجا را نپذیرد، تقوا ندارد. «لاحلّ لکم... اتّقوا اللّه»
9- لازمه‏ى تقوا، اطاعت از پیامبر است. «فاتّقوا اللّه و اطیعون»

- کسى که مى‏تواند به مریم، بدون داشتن همسر فرزند دهد، مى‏تواند در گهواره، زبان کودک او را به سخن گفتن باز کند. «یکلّم النّاس فى المهد»
2- آنجا که خدا بخواهد پاکدامنى را از اتهام پاک نماید، زبان بسته‏ى کودک را باز مى‏کند. «یکلّم النّاس فى المهد»
3- در کودکى نیز مى‏توان پیام الهى را به دیگران رساند.[49] «یکلّم النّاس فى المهد»
4- آنجا که خدا بخواهد، کودک همانند بزرگسالان سخن مى‏گوید. «فى‏المهد وکهلا»
5 - از مادرى صالحه چون مریم، فرزندى مثل عیسى پدید مى‏آید. «من‏الصالحین»

اراده‏ى خداوند سبب پیدایش وآفرینش موجودات است و مى‏تواند بدون اسباب و وسیله مادّى نیز بیافریند. او سبب‏ساز و سبب سوز است، گاهى تأثیر چیزى را از آن مى‏گیرد و گاهى به چیزى اثر مى‏بخشد. پیدایش وبقا و آثار همه چیز بسته به اراده و خواست اوست.
خداوند در پاسخ زکریّا فرمود: «یفعل مایشاء» و در جواب مریم فرمود: «یخلق مایشاء» شاید رمزش این باشد که فرزند براى بانوى بى‏شوهر شگفت آورتر از فرزند براى پیرمرد باشد.

سخن گفتن در گهواره، هم پیش‏گویى از آینده و هم معجزه‏ى حضرت مسیح است که در گهواره با مردم سخن گفت. گفتگو در بزرگى، پیشگویى دیگرى است که او تا بزرگى زنده خواهد بود. همان گونه که خبر از شایستگى و وارستگى او نیز یک پیشگویى و بشارت است.