از پیامبر آورده اند که فرمود:
من قرأها اعطاه اللَّه عشر حسنات بعدد کل حرف انزل اللَّه على ابراهیم و موسى و محمد(ص)
هر کس سوره «اعلى » را بخواند، خدا به شمار هر حرفى که بر ابراهیم و موسى و محمد(ص) فرو فرستاده است، ده پاداش به او ارزانى خواهد داشت.
از امیرمؤمنان آورده اند که:
کان رسول اللَّه یحب هذه السّورة...
پیامبر گرامى این سوره را بسیار دوست مى داشت، و کسى که نخستین بار با واژه هاى آغازین آیه این سوره خدا را ستود، میکائیل بود.
و نیز در روایت آورده اند که: پیامبر و امیرمؤمنان و برخى از یاران به هنگام تلاوت نخستین آیه این سوره، این فرمان را به جان خریده و مى گفتند: «سبحان ربى الاعلى » و ذات بى همتاى او را ستایش مى نمودند.
و پاره اى آورده اند که: هر کس این سوره را تلاوت کرد باید با اقتداى به پیامبر همان گونه خدا را بستاید و بگوید: «سبحان ربى الأعلى»
از حضرت صادق آورده اند که فرمود:
من قرأ سبح اسم ربک الأعلى فى فریضة او نافلة قیل له یوم القیامة ادخل الجنة من اى ابواب الجنة شئت ان شاءاللَّه.
هر کس سوره «اعلى » را در نماز واجب و یا نافله اش بخواند، در روز رستاخیز به او ندا مى رسد که: از هر در بهشت که مى خواهى وارد شو.
یکى از یاران امیرمؤمنان در فضیلت این سوره آورده است که: من بیست شب به امامت على (ع) نماز خواندم، و آن حضرت در همه نمازها سوره «اعلى » را خواند. و آن گاه فرمود: لو یعلمون ما فیها لقرأها الرجّل کل یوم عشرین مرة، و انّ من قرأها فکانما قرأ صحف موسى و ابراهیم الذّى و فى .
اگر مردم مى دانستند که تلاوت این سوره چه پاداش پر شکوهى دارد، آن گاه است که هر کدام از شما روزى بیست مرتبه آن را تلاوت مى نمود. و بدانید که هر کس این سوره را تلاوت کند، بسان آن است که کتاب هاى موسى و ابراهیم را - که به عهد خود با خدا وفا کرد - خوانده است.
و نیز آورده اند که: با فرود آیه «فسبح باسم ربک العظیم»، پیامبر فرمود: این آیه را در رکوع نمازهاى خود بخوانید؛ و آن گاه که آیه مورد بحث فرود آمد، فرمود: این آیه را هم در سجده نمازهاى خود بخوانید.

از هشتمین امام نور(ع) نقل کرده‏ اند که فرمود: هرکس بسم‏ اللَّه‏ الرّحمن ‏الرّحیم را با ایمان و اخلاص به‏ زبان آورد، از فاصله سیاهى چشم تا سفیدى آن، به اسم اعظم نزدیکتر مى‏شود.
و ابن عبّاس از پیامبر گرامى (ص) آورده است که فرمود:
«اذا قال ‏المعلّم للصّبى: قل بسم‏ اللَّه الرّحمن‏ الرّحیم، فقال‏ الصّبى بسم ‏اللَّه ‏الرّحمن الرّحیم، کتب ‏اللَّه براءة للصّبى و براءة لأبویه و براءة للمعلّم.»
هنگامى که کودک به دستور آموزگار خود، بسم ‏اللَّه ‏الرّحمن‏ الرّحیم را بر زبان مى‏ راند، خداوند براى او و پدر و مادر و آموزگارش، سند بیزارى و رهایى از آتش دوزخ را مى‏نویسد.
ابن مسعود در این مورد مى ‏گوید: همه برآنند که خداوند آن ها را از شعله‏ هاى سرکش آتش هاى نوزده‏ گانه دوزخ رهایى بخشد؛ پس بسم ‏اللَّه ‏الرّحمن‏ الرحیم را بسیار بخوانند که آن نیز نوزده حرف است و خداوند هر حرفى از آن را سپر یک شعله آتش دوزخ قرار مى‏دهد.
و از امام صادق (ع) آورده ‏اند که فرمود: خداى این کج ‏اندیشان را بکشد! چگونه خواندن بزرگترین آیات قرآن - یعنى بسم ‏اللَّه - را بدعت پنداشتند؟