جمله «إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَ لکِنَّ أَکْثَرَهُمْ لا یَشْکُرُونَ»، شکایت و عتابى است که بوسیله آن اشاره شده به عادت نکوهیده مردم، که بیشترشان نعمت‏هاى الهى را کفران مى‏کنند، و در مقابل عطیه و نعمتى که او به آنان ارزانى داشته شکر نمى‏گزارند.

و منظور از «فضل» در این جمله همان عطیه الهى است، چون گفتگو در باره رزقى بود که خدا براى بشر نازل کرده و رزق هم فضل است، و اینکه مردمى پاره‏اى از عطایاى خداى تعالى را بر خود حرام کرده‏اند، کفران آن نعمت و بجا نیاوردن شکر آن است.

و با برگشتن ذیل آیه به صدر آن، افتراء بر خداى تعالى از مصادیق کفران نعمت خدا مى‏شود.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]

از آنجا که پاسخ از استفهام سابق که پرسید: «آللَّهُ أَذِنَ لَکُمْ أَمْ عَلَى اللَّهِ تَفْتَرُونَ» (یونس/59) از مورد کلام معلوم بود، و آن این بود که: نه، خداى تعالى به آنان اذن نداده بلکه به خدا افتراء بسته‏اند، اینک در آیه مورد بحث و عاقبت امر این پاسخ را بیان مى‏کند، مى‏فرماید: افتراء بستن به خداى تعالى به حکم بداهت عقلى از گناهان بزرگ است، و قهرا اثر بدى خواهد داشت. و یا از باب تهدید مى‏فرماید: «اینها که بر خداى تعالى افتراء مى‏بندند فکر مى‏کنند چه وضعى در قیامت دارند»؟ [ نظرات / امتیازها ]