سؤال: از آیات و روایات بسیارى استفاده مى‏شود که پیامبراسلام‏صلى الله علیه وآله علم غیب گسترده‏اى داشته‏اند، همانگونه که در دعاى ندبه مى‏خوانیم: «و علمته علم ما کان و مایکون الى انقضاء خلقه» یعنى خدایا! تو به پیامبرت، علم گذشته و علم آینده جهان را تعلیم دادى. امّا در آیاتى نظیر آیه‏ى فوق به عباراتى برمى‏خوریم که نشانى از عدم علم پیامبر صلى الله علیه وآله است، آیا این آیات و روایات با یکدیگر متناقضند و یا وجه جمعى میان آنها وجود دارد؟
پاسخ: علم غیب دو گونه است، بخشى از آن به ذات احدیّت اختصاص دارد و کسى را بر آن راهى نیست، از جمله زمان وقوع قیامت، چنانکه در دعا نیز مى‏خوانیم: «و بحقّ علمک الّذى استأثرت به لنفسک» خدایا! تو را بحقّ علمى که آن را مخصوص خودت قرار دادى، امّا بخش دیگرى از آن را خداوند به انبیا واولیا و هرکه بخواهد عنایت مى‏فرماید، آنچنان که در این آیه مى‏بینیم: «تلک من انباء الغیب نوحیه الیک»(106) همان طور که بسیارى از مسائل قرآن را امورى غیبى تشکیل مى‏دهد.
وعده‏ى الهى براى کفّار، هم شکست و نابودى در جنگ‏ها و هم هلاکت و قهر و عذاب در قیامت است. «ما توعدون»
--------------------------------------------------------------------------------
106) آل‏عمران، 44. [ نظرات / امتیازها ]