(الذی احلنا دار المقامه من فضله لایمسنا فیها نصب ولایمسنا فیهالغوب ): (همان خدایی که از کرم خویش ما را به این سرای دائم وارد کرد که در اینجاهیچ رنج و ملالی به ما نمی رسد)این حکایت گفتار ظالمان به نفس و مقتصدین از امت پیامبر ص است چون سابقین به خیرات گناهی در صحیفه اعمال خود ندارند تا از بابت آن اندوهگین و هراسان باشند، و مراد از (حزن ) شدائد و مصائب و اندوهی است که در دنیا داشته اند و برخی دیگر گفته اند مراد از آن ، اندوهی است که بعد از مرگ و قبل از ورود به بهشت آنها رااحاطه می کند که منشاء آن ترس از گناهان است .به همین دلیل هم پروردگار خود را با صفت آمرزنده و شکور یاد می کنند چون خداوند لغزشهای آنها را آمرزیده و از فضل خود ثواب آنها را افزون نموده است .و در ادامه در ثنای پروردگار خود می گویند او خدایی است که ما را به منزلی واردنموده که هیچکس از آنجا بیرون نمی رود و کوچ نمی کند و ما را بدون استحقاق دربهشتی وارد کرده که مشقت و تعبی در آن نیست و ما در آنجا در طلب آنچه می خواهیم دچار خستگی و کندی نمی شویم ، چون هرچه آرزو کنیم در آنجا هست‌. [ نظرات / امتیازها ]

الَّذِی أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا یَمَسُّنا فِیها نَصَبٌ وَ لا یَمَسُّنا فِیها لُغُوبٌ (35)

الَّذِی أَحَلَّنا: آن خدائى که به لطف و احسان و بزرگوارى خود فرود آورد ما را و ساکن گردانید، دارَ الْمُقامَةِ: سراى اقامت و دار الخلود راحت که بهشت است و هرگز از آن انتقال نخواهد بود، مِنْ فَضْلِهِ‌: به انعام بى‌پایان خود، لا یَمَسُّنا فِیها نَصَبٌ‌: و نمى‌رسد ما را در آن رنجى و زحمتى به هیچ وجه، وَ لا یَمَسُّنا فِیها لُغُوبٌ‌: و نمى‌رسد ما را در آن ملالى و ماندگى و اندوهى.
علامه مجلسى (رحمه اللّه) از حضرت باقر علیه السلام در ذیل حدیثى روایت نموده: چون داخل شود مؤمن به منازل خود در بهشت، بر سر او تاج پادشاهى و کرامت بگذارند و بپوشانند بر او حله‌هاى طلا و نقره و در اکلیل زیر تاج یاقوت و مروارید بافته باشند و بپوشانند او را هفتاد حله به رنگهاى گوناگون و نوعهاى مختلف بافته به طلا و نقره و مروارید و یاقوت سرخ چنانکه حق تعالى فرموده‌ «یُحَلَّوْنَ فِیها مِنْ أَساوِرَ مِنْ ذَهَبٍ وَ لُؤْلُؤاً وَ لِباسُهُمْ فِیها حَرِیرٌ» و پوشش آنها در بهشت حریر است، و چون مؤمن بر تخت خود بنشینند تخت او به حرکت آید از شادى، و چون قرار گیرد ولىّ خدا در بهشت، رخصت طلبد بر او ملکى که موکل‌است به بهشتهاى او که تهنیت و مبارکت گوید او را به کرامتهاى خدا. «1» [ نظرات / امتیازها ]

(آیه 35)- سر انجام به سراغ آخرین نعمت که نبودن عوارض ناراحتی و عوامل مشقت و خستگی و رنج و تعب است رفته، از قول آنها می‌گوید: ستایش برای «آن کسی است که با فضل خود ما را در این سرای اقامت (جاویدان) جای داد
که نه در آنجا رنجی به ما می‌رسد و نه سستی و واماندگی»! (الَّذِی أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا یَمَسُّنا فِیها نَصَبٌ وَ لا یَمَسُّنا فِیها لُغُوبٌ).
و به این ترتیب در آنجا نه عوامل مشقت‌بار جسمانی وجود دارد، نه از اسباب رنج روحی خبری است. [ نظرات / امتیازها ]