در قرآن یک «أوّاب» داریم و یک «توّاب». اوّاب یعنی کسی که زیاد با خدا راز و نیاز می کند بدین جهت در جایی بکار رفته که قبلش خلافی انجام نشده مانند «وَ وَهَبْنا لِداوُدَ سُلَیْمانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّاب» ص/30 خداوند دربارۀ داوود و سلیمان واژۀ «اوّاب» را بکار برده است. اما «توّاب» یعنی راه را اشتباه رفته و برگشته است. توب رجوع بعد از نقص است. در هر دو واژۀ تواب و أواب رجوع به خدا هست یکی رجوع با سابقۀ بد و دیگری رجوع بدون سوء سابقه. [ نظرات / امتیازها ]