در این سوره چنین آمده: «مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیَانِ... یخَرُجُ مِنهْمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجَان»؛[2] دو دریا را روان کرد تا با یکدیگر تماس پیدا کردند... از آن دو مروارید و مرجان بیرون می‌آید. در تفسیر این دو آیه، در روایات آمده که منظور از دو دریا حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س) و منظور از مروارید، امام حسن(ع) و مرجان، امام حسین(ع) است. [ نظرات / امتیازها ]

مَرَجَ الْبَحْرَیْنِ یَلْتَقِیانِ
دریای آب شور و گوارا را بهم در آمیخت تا مخلوط شدند و میان آن حائلی مقرر فرمود که با یکدیگر آمیخته نشوند چنانکه شیرینی آن دریا بواسط شوری دریای دیگر تباه و فاسد نگردد و لو لو و مرجان از دریای شور بیرون آورند و وقتی باران می بارد صدف سر از دریا بیرون می آورد و دهن باز میکند و قطره باران که در دهان صدف مروارید تولید میشود.
طبرسی از ابن عباس روایت کرده گفت شنیدم پیغمبر اکرم(ص) به فاطمه(ع) می‌فرمود: ای دختر عزیزم به شوهرت علی دل خوش دار/ بخدا قسم علی سید و بزرگ مرد دنیا و آخرت است.
در ابن اثنا آیه (بخرج منها اللو و المرجان) نازل شد فرمود: ما دریای علم علی بن ابیطالب را با دریای حلم و عصمت فاطمه زهرا بهم در آمیخته و مخلوط نمودیم و از آنها لولو و مرجان یعنی حسن و حسین را بیرون آوردیم.
در واقع آن دو بزرگوار را بدریا تشبیه فرمود بخاطر توسعه فضل و بسیاری خیر و صفات حمیده آنها است.
اهل اشاره گفته اند این دو دریا یکی معرفت و دیگری معصیت نفس است و بین آنها رحمت و عصمت است تا معصیت نفس ستم و ظلم بر معرفت دل نکند.

[ برای مشاهده توضیحات کلیک کنید. ]

[ نظرات / امتیازها ]