1- سرگرمى به مسائل بى ارزش انسان را از توجّه به مسائل اصلى مثل حساب و قیامت غافل مى‏کند. «و هم فى غفلة... لاهیة قلوبهم»
2- افراد منحرف، انحراف خود را توجیه مى‏کنند. «بشر مثلکم افتأتون السحر»
3- تا دل از خدا غافل نشود، انسان، آیات الهى را به بازى نمى‏گیرد. «یلعبون - لاهیة قلوبهم»
4- مخالفان انبیا، در پنهان توطئه مى‏کنند ومعجزات را سحر وجادو مى‏شمرند. «و اسروا النجوى - افتأتون السحر»
5 - کفّار با پوشاندن حقایق، نسبت به خود و دیگران ظلم مى‏کنند. «ظلموا»
6- تهمت ستمگران به انبیا نشانه آن است که مکتب انبیا ظلم ستیز است. «الّذین ظلموا... هل هذا الابشرٌ»
7- زندگى انبیا در میان مردم وبسیار ساده و عادّى بود. «بشر مثلکم»

1- انسان‏ها در انتخاب راه آزادند، مى‏توانند حقّ را بپذیرند ومى توانند اعراض نمایند. «أعرض»
2- پیامد اعراض از ذکر خدا، تنها به زندگانى نکبت بار در این دنیا خلاصه نمى‏شود، «مَن أعرض فانّ له معیشة ضنکا»(115) بلکه بدبختى آخرت را نیز به همراه دارد. «مَن أعرض... یحمل یوم القیامة وزراً»

1- نقل تاریخ، یکى از شیوه‏هاى تربیتى قرآن است. «کذلک نقصّ»
2- داستان‏هاى قرآن، بهترین و صادق‏ترین داستان‏هاست، زیرا گوینده‏ى آن خداوند و مخاطبش پیامبر صلى الله علیه وآله و ماجراى آن حقیقى است. «نقصّ علیک»
3- در بیان تاریخ، از نقل جزئیاتى که دانستن و ندانستن آنها نقشى در هدف ندارد، خوددارى کنید. «من انباء»
4- هر تاریخى ارزش بیان ندارد، اخبار مهم قابل نقل است.( «انباء»
5 - تاریخ وسیله‏ى تذکّر است، نه عامل سرگرمى. «انباء ما قد سبق - ذکرا»
6- قرآن یاد و یادآور مهمّى است. («ذکراً» با تنوین نشانه‏ى عظمت است.)
7- سرچشمه‏ى تاریخ و داستان‏هاى قرآنى، وحى الهى است، نه گفته‏هاى این و آن. «لدنّا»

توضیح : انباء» جمع «نبأ» به خبر مهم و مفید گفته مى‏شود.

غفلت و بى توجّهى دو گونه است:
الف: غفلتى که شخص با هشدار بیدار مى‏شود.
ب: غفلتى که مقدّمه‏ى اعراض است، یعنى شخصِ غافل نمى‏خواهد بیدار شود. همچون کسى که خودش را به خواب‏زده که با صدا زدن نیز چشم خود را باز نمى‏کند.
از آنجا که غالب مردم از معاد و حساب غافلند، خداوند این غفلت را به همه مردم نسبت داده است وگرنه همیشه گروهى از مردم، استثنا هستند. در آیه 97 همین سوره، به اقرار به غفلت از زبان خود مردم نیز اشاره شده است. «یا ویلنا قد کنا فى غفلة من هذا»

کلمه‏ى «حِمل» و کلمه‏ى «حَمل» در لغت به یک معناست، لیکن «حِمل» به بار ظاهرى و «حَمل» به بار باطنى مثل بچه در شکم مادر اطلاق مى‏گردد.

در نقل تاریخ انبیا برکات زیادى وجود دارد از جمله:
الف: افزایش علم و آگاهى، ب: بدست آوردن بصیرت و پیدا کردن راه سعادت، ج: تنبیه و تذکّر مردم، د: بشارت و دلگرمى مؤمنین.

سؤال: با توجّه به اینکه معناى «غفلت» بى توجّهى نسبت به چیزى، و معناى «اِعراض» روى‏گرداندن با توجّه از چیزى است، پس چگونه که در آیه غفلت واعراض در کنار هم مطرح شده‏اند؟

در نقل و بیان تاریخ گذشتگان چه فائده ای وجود دارد؟

یعنی ابتدا میکنم یا استعانت می جویم بنام ذات واجبی که مجمع جمیع صفات کمال و جلال سزاوار عبادت ، مهربانست بنعمتهای عام نسبت به جمیع خلق،رحیم است برحمتهای خاص نسبت به مومنان در دنیا و آخرت

By Allah, I will devise a stratagem against your idols after you have gone away.’

و [در دل گفت:] به خدا سوگند پس از آن که پشت کردید و رفتید، قطعا براى بت‌هاى شما چاره‌اى خواهم کرد

و این گونه به هشدار سخت کسانى مى پردازد که از قرآن روى برتافته و از ایمان به آن خوددارى مى ورزند:
مَنْ اَعْرَضَ عَنْهُ فَاِنَّهُ یَحْمِلُ یَوْمَ الْقِیمَةِ وِزْراً.
کسانى که از قرآن و مفاهیم آن روى برتابند، بار گرانى از گناه را در روز رستاخیز به دوش خواهند کشید.

و این گونه سرگذشت پیشینیان را بر تو باز مى گوییم
پس از به تابلو بردن سرگذشت موسى، اینک قرآن در آیات مورد بحث روى سخن را به پیامبر گرامى صلى الله علیه وآله نموده و مى فرماید:
کَذلِکَ نَقُصُّ عَلَیْکَ مِنْ اَنْباءِ ما قَدْ سَبَقَ
همان گونه که سرگذشت موسى و قومش را براى تو بیان کردیم، سرگذشت دیگر گذشتگان را نیز براى تو باز خواهیم گفت؛
وَ قَدْ اتَیْناکَ مِنْ لَّدُنَّا ذِکْراً.
و بى گمان ما این قرآن و این کتاب پرشکوه را، از جانب خویش به تو ارزانى داشتیم.
منظور از «ذکر» در این جا قرآن شریف مى باشد، چرا که همه مفاهیم و مقررات دینى را یادآورى مى کند.