شرکت در مجالس و جمع اهل معصیت متضمن امر به معروف است.
(وَ لکِن ذِکری)

همنشینی و شرکت در مجالس اهل باطل موجب تسلط شیطان بر شخص می گردد

راه نجات منحصر در دو چیز است، آنکه ایمان بیاورند و خویشتن را اصلاح کنند(و عمل صالح انجام دهند)

چشم و گوش و فهم سرچشمه تمام نعمتهای دنیا و آخرت است

گویند توبه گرگ مرگ است:
این آیه شریفه دقیقا مصداق همین ضرب المثل است که اگر به گروهی که با جزع و زاری درخواست توبه می کنند (درحالیکه خداوند از باطن آنها باخبر است) مهلت برای جبران داده شود، نتنها همان منکرات را انجام میدهند بلکه پا را فراتر گذاشته و حقیقت قیامت را منکر می شوند.

اشاره به نفی عقیده ارباب انواع که دوستان اشاره کرده اند.
در ادامه ایه برای توجیح نفی این عقیده اشاره می کند که همان خدایی که
1- پیدا و آشکار را می داند
2- از آنجه ادمیان به دست می آورند نیز خبر دارد.

منظور حضرت از عید برای اولین و آخرین در آیه فوق چه بوده است؟ آیا همان روز عید و برپایی جشن برای نرول مائده آسمانی است؟

و (به خاطر آور) هنگامی که ابراهیم(ع) به آزر پدر خود گفت: آیا بتها را خدای خود خوانده ای. من تو و قوم تو را در گمراهی اشکاری می بینم.

و (به خاطر آور) هنگامی که ابراهیم(ع) به آزر پدر خود گفت: آیا بتها را خدای خود خوانده ای. من تو و قوم تو را در گمراهی اشکاری می بینم.

و او (خداوند) کسیست که آسمانها و زمین را به حق آفرید و گفتارش حقیقت است در روزی که بگوید :باش! پس می باشد. و روز دمیده شدن صور مالکیت از آن اوست. آگاه به نهان و آشکار و او دانای آگاه است.

خطاب آیه به اهل کتاب است . و پرهیز آنان از دوری از حق که این پرهیز با فعل لا تغلو بیان شده که به معنای غلو نکردن در دین است.
پس از ظهور هر دین و مکتبی در تاریخ متاسفانه با گذشت زمان و نبود مفسران در بین عوام الناس، افراط و تفریطها رشد کرده و گروهی از حدود خروج و گروهی به غلو و سخت نشان دادن دین به مردم در جهت رسیدن به اهداف خود بوده اند.
در ادامه ایه به پرهیز از اقوامی اشاره می کند که نتنها خود گمراه شده اند بلکه تلاش در کشاندن دیگران به گمراهی خود می باشند.
کسانی که آنچنان در سیاهی فرو رفته اند که دیگر سیاهی برایشان سفیدی است و حتی برای گمراهی خود دلیل و به اصطلاح منطق ارائه می کنند.
خداوند پیروی از این گروه را گمراه خوانده و پیروی از انان را نهی نموده است

القراطیس : اوراق - صفحه

حمیم : آب گرم - عرق

بَسَلَ : زشت گردید