توضیح : قبلا اعتقاد راسخ به توحید و نبوت را به کلمه ایمان تعبیر آورد و در این جمله اعتقاد راسخ به خصوص به آخرت را به ایقان تعبیر کرده است و این به آن جهت است که به لازمه یقین که عبارت است از فراموش نکردن آخرت نیز اشاره کرده باشد، چون بسیار می ‌شود انسان نسبت به چیزى ایمان دارد و هیچ شکى در آن ندارد، اما پاره ‏اى از لوازم آن را فراموش مى ‏کند و در نتیجه عملى منافى با ایمانش انجام می ‌دهد، به خلاف یقین که دیگر با فراموشى نمی‌ سازد و ممکن نیست انسان، عالم و مؤمن به روز حساب باشد و در عین حال پاره ‏اى گناهان را مرتکب شود، چنین کسى نه تنها مرتکب گناه نمی ‌شود بلکه از ترس به قرق ‌گاه ‏هاى خداوند نزدیک هم نمى ‏گردد.

همچنانکه خداى تعالى درباره آنان فرموده است: «وَ لا تَتَّبِعِ الْهَوى، فَیُضِلَّکَ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ إِنَّ الَّذِینَ یَضِلُّونَ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَدِیدٌ بِما نَسُوا یَوْمَ الْحِسابِ» (ص/26) و فهمانید که ضلالت از راه خداوند تنها به خاطر فراموشى روز حساب است و به این جهت در آیات مورد بحث فرمود: «وَ بِالْآخِرَةِ هُمْ یُوقِنُونَ» چون به یاد آخرت بودن و به آن یقین داشتن، تقوى را نتیجه می دهد. [ بستن توضیحات ]

توضیح : رهیزگاران و مؤ منان راستین کسانى هستند که در برنامه ثبات و استمرار دارند، [ بستن توضیحات ]