انسان در دنیا، هر چند هم در رفاه و کامیابى باشد، ولى خواسته یا ناخواسته ممکن است خبرهاى ناگوار و حوادث تلخ به گوشش برسد و از لذّت و عیش او بکاهد، امّا در قیامت، اهل بهشت به دور از هر خبر بد و سر و صداى ناهنجار و ناله و فریاد گرفتاران، با عیش کامل به کامروایى مشغولند.
امیرالمؤمنین علىّ علیه السلام در خطبهى 183 نهجالبلاغه مىفرماید:
خداوند، آن چنان اهل بهشت را گرامى داشته که حتّى گوشهایشان صداى آتش دوزخ و ناله و فریاد اهل آن را نمىشنود.(88)
قرآن در بیان گستردگى کمّى و کیفى نعمتهاى بهشتى، آیات متنوّعى دارد. در آیهاى مىفرماید: «ما تشتهیه الانفس و تلذّ الاعین»(89) هر چه که میل انسان بکشد و هر چه که چشم از آن لذّت ببرد. در این آیه مىفرماید: «و هم فى ما اشتهت انفسهم خالدون» آنان در هر چه که دلشان بخواهد براى همیشه متنعّماند، و در جاى دیگر با این چنین عبارتى توصیف مىفرماید که: «فلا تعلم نفس ما اخفى لهم»(90) احدى نمىداند که چه لذائذ وکامیابىهایى براى اهلبهشت، ذخیره ومخفى شده است.
در حدیثى از رسول خدا صلى الله علیه وآله آمده است که: کیفیّت نعمتهاى بهشتى را نه گوشى شنیده و نه چشمى دیده است.(91)
--------------------------------------------------------------------------------
88) تفسیر نمونه.
89) زخرف، 71.
90) سجده، 17.
91) الفقیه، ج1، ص295.
[ نظرات / امتیازها ]