1- آفرینش انسان و گیاه، نشانهى حقانیّت خداوند است. «ذلک بانّ اللّه هوالحقّ»
2- خداوند هرگز آفرینش را با مرگ و میر رها نمى کند زیرا کسى که حقّ است، هرگز کار لغو و باطل از او سر نمىزند. پس باید آفریدههاى خود را به مقصد و هدف نهائى برساند و پس از مرگ مرحلهى دیگرى باشد. «بانّ اللّه هوالحقّ و انّه یُحیى الموتى»
3- کسى که یک بار آفرید، باز هم مىتواند بیافریند. «یُحیى المَوتى»
4- کسى که هم ابتداءً خلق مىکند و هم مىتواند در آفریدهى خود هرگونه تصّرفى انجام دهد، قادر مطلق است. «على کلّ شىء قدیر»
[ نظرات / امتیازها ]