(له ما فی السموات وما فی الارض وان الله لهو الغنی الحمید): (هر چه در آسمانها و زمین است از آن اوست و همانا خداوند، اوست که بی نیاز و ستوده است ) پس خداوند مالک مطلق آسمانها و زمین است و در ملک خود آنطور که بخواهد وبه مقتضای لطف و آگاهیش تصرف می کند و او بی نیاز مطلق است پس هیچ نیازی به آن تصرفات ندارد و در عین حال همه تصرفات او نافع و ستوده است ، اما نفع آن عاید خلق می گردد نه عاید خودش . [ نظرات / امتیازها ]

در این آیه مى افزاید:
لَهُ ما فِى السَّمواتِ وَ ما فِى الْاَرْضِ
آنچه در آسمان ها و آنچه در زمین است از آن اوست، و اوست که مى تواند در کران تا کران هستى و همه پدیده ها تصرف کند.
وَ اِنَّ اللَّهَ لَهُوَ الْغَنِىُّ الْحَمیدُ
و بى گمان خداست که خود از همگان بى نیاز و صفات و کردارش در خور ستایش است. [ نظرات / امتیازها ]

(با توجه به آیه قبل) نشانه دیگرى که براى قدرت بى پایان و حقانیت ذات پاک او مى آورد این است که مى گوید: ((آنچه در آسمانها، و آنچه در زمین است از آن خدا است )) (له ما فى السماوات و ما فى الارض ).
خالق همه او است ، و مالک همه نیز او است ، و به همین دلیل بر همه چیز توانائى دارد.
و نیز به همین دلیل ((او تنها غنى و بى نیاز در عالم هستى ، و شایسته هر گونه حمد و ستایش است (و ان الله لهو الغنى الحمید).
پیوند این دو صفت (غنى و حمید) با هم یک پیوند بسیار حساب شده است ، چرا که اولا بسیارند کسانى که غنى هستند اما بخیلند و استثمارگر و انحصار طلب و غرق غفلت و غرور، و به همین دلیل عنوان غنى بودن گاهى تداعى این اوصاف را مى کند، ولى غنى بودن خداوند تواءم است با لطف و بخشندگى ، جود و سخاى او نسبت به بندگان که او را شایسته حمد و ستایش مى کند.
ثانیا: اغنیاى دیگر غنایشان ظاهرى است و اگر جود و سخائى دارند در واقع از خودشان نیست چرا که تمام نعمت و امکانات را خدا در اختیار آنها گذارده است ، غنى بالذات و شایسته هر گونه ثنا و ستایش تنها ذات پاک او است .
ثالثا: بى نیازان دیگر اگر کارى مى کنند بالاخره سودى از آن عاید خودشان مى شود تنها کسى که بى حساب مى بخشد و سودى عائد او نمى گردد بلکه مى خواهد تا بر بندگان جودى کند، او است و به همین دلیل از همه شایسته تر به حمد و ثنا است . [ نظرات / امتیازها ]

وجود انسان، سراسر فقر و به هوا، غذا، مسکن، لباس و چیزهاى دیگر محتاج است و اگر چند روزى در شاخه‏اى از امور خود را بى‏نیاز بپندارد، دست به طغیان مى‏زند و عوارض و خطراتى به دنبال دارد، مانند: بى‏تفاوتى، غفلت، استثمار، ولى خداوند «الغنىّ الحمید»، بى‏نیاز مطلق و شایسته‏ى هر گونه ستایش است. [ نظرات / امتیازها ]