غرض از این سوره، تسلیت خاطر رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) است از اینکه قومش او را و قرآن نازل بر او را تکذیب کرده بودند و او آزرده شده بود و همین معنا از اولین آیه آن که مى‏فرماید: «تِلْکَ آیاتُ الْکِتابِ الْمُبِینِ» (شعراء/2) بر مى‏آید. آرى کفار قریش یک بار او را مجنون خواندند، بار دیگر شاعر، و این آیات علاوه بر تسلیت خاطر آن جناب، مشرکین را تهدید مى‏کند به سرنوشت اقوام گذشته و به این منظور چند داستان از اقوام انبیاى گذشته یعنى موسى و ابراهیم و نوح و هود و صالح و لوط و شعیب (علیهم‌السلام) و سرنوشتى که با آن روبرو شدند و کیفرى که در برابر تکذیب خود دیدند نقل کرده است تا آن جناب از تکذیب قوم خود دل سرد و غمناک نگردد و نیز قوم آن جناب از شنیدن سرگذشت اقوام گذشته عبرت بگیرند. [ نظرات / امتیازها ]

این سوره از سوره‏هاى پیشین مکى است، یعنى از آنهایى است که در اوایل بعثت نازل شده به شهادت آیه «وَ أَنْذِرْ عَشِیرَتَکَ الْأَقْرَبِینَ» (شعراء/214) که مى‏دانیم مشتمل بر ماموریت آن جناب در اول بعثت است و در این سوره واقع است و چه بسا از قرار گرفتن آیه مزبور در این سوره و آیه «فَاصْدَعْ بِما تُؤْمَرُ» در سوره حجر آیه 94 و مقایسه مضمون آن دو با یکدیگر تخمین زده شود که این سوره جلوتر از سوره حجر نازل شده است.
مطلب دیگر اینکه، از سیاق همه آیات این سوره بر مى‏آید که تمام آن مکى است، لیکن بعضى از مفسرین (روح المعانى، ج: 19، ص: 58) پنج آیه آخر آن را و بعضى دیگر (روح المعانى، ج: 19، ص: 58) تنها آیه «أَ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُمْ آیَةً أَنْ یَعْلَمَهُ عُلَماءُ بَنِی إِسْرائِیلَ» (شعراء/197) را استثنا کرده و گفته‏اند که اینها در مدینه نازل شده است، که به زودى در این باره بحث خواهیم کرد. [ نظرات / امتیازها ]